RayburnAlbum

Nee, het is geen Esoteric release. Nee, het is ook geen obscure klassieker-die-jij-niet-kent. Nee, het is geen former-band van een daarna enigszins belangwekkende muzikant.

Wat is het dan wel?

Rayburn is de naam van de band van vier jonge gastjes, die tussen de zomer van 1970 en de zomer van 1973 optraden in en rond Little Rock, in de staat Arkansas. Ondanks de kwaliteiten van de groep en de belangstelling van hun vrienden en familie in de buurt, lukte het binnenslepen van een platencontract niet.

Veertig jaar later worden we bij Progwereld geconfronteerd met deze verzameling demo’s, want dat zijn het dus, ter beoordeling. Is Rayburn een voetnoot in de geschiedenis het vermelden waard? Is de muziek waard gehoord te worden? Het antwoord daarop is zowel een ‘ja’ als een ‘nee’.

‘Ja’. Het is prachtige muziek. Vanaf de opener Your Mind (Doubt), die er in drie verschillende uitvoeringen opstaat, blijken de tracks puntige songs te zijn, boordevol heerlijke melodieën en zalige thema’s, verpakt in gruizige instrumentaties, gelardeerd met passende tempowisselingen en prachtige solo’s. Rayburn barste van het talent om puike muziek te maken, zoveel is duidelijk. Of je nou het pure speelplezier van Steam Shuffle moet noemen of de hemeltergende ballad Said, I Love Only You, het is allemaal geweldig.

Nee’. We hebben zoveel van deze bands. De annalen van de proggeschiedenis staan tjokvol artrock, hardrock en protoprog-bands. Daar waar een enkeling nog It’s A Beautiful Day kent, roemt een volgende Indian Summer. We kunnen een Paladin noemen, maar net zo goed Armageddon. Maar was dit een andere dag geweest, dan noemde ik zo vier andere bands in hetzelfde straatje. “Rayburn is binnen deze en andere stalgenoten, één van de beste en zou één van de meest gewaardeerde moeten zijn, dát dan weer wel.”

Dus de ´ja´ overheerst. Zij het met een kleine marge.

Saillant detail: gitarist Jimmy Roberts overlijdt op 15 juli 1974, slechts 21 jaar oud aan kanker. “Rayburn” is dus mede zijn legacy. Maar, triest als dat mag zijn, het doet niets af of toe aan bovenstaande observaties. Hooguit is zijn compositie Got To Get Ready To Die ietwat bizar.

Was hij blijven leven en was Rayburn getekend bij een vaag label, dan hadden we bij Progwereld waarschijnlijk twee of drie cd’s te recenseren gehad. Uitgebracht en geremasterd door Esoteric. We hadden er best veel plezier aan beleefd. De popgeschiedenis echter, zij zou er nauwelijks acht op hebben geslagen.

Markwin Meeuws