Real IllusionAlbum

Het beroep van muzikant heeft wat mij betreft een ‘harde’- en een ‘zachte’ kant. Wat ik als de harde  kant zie: ben je hoorbaar vaardig genoeg en beheers je jouw instrument? En eigenlijk is dat niet genoeg; door het grote aanbod moet je feitelijk briljant kunnen spelen om op te vallen en als het even kan is een hoorbare ‘eigen signatuur’ op jouw instrument een belangrijke pre. Als je de harde kant onder controle hebt, mag je als muzikant ‘meedoen’ bij waar het wat mij betreft echt om gaat: de Zachte Kant.

De zachte kant is minder grijpbaar: muziek is immers emotie. Hierbij worden hoge eisen gesteld aan de compositiekwaliteiten: Weet je als componist/muzikant het hart van je luisteraar te veroveren? Ben je in staat om met creaties te komen die de luisteraars kippenvel bezorgen, of wellicht zelfs tot tranen toe te bewegen?

Omdat we inmiddels zo’n zes decennia aan rock achter ons hebben liggen is (haast?) alles al eens gedaan en is het een enorme uitdaging geworden die zachte kant te adresseren. Toch zijn er bands die dat schijnbaar moeiteloos lukt en met niet al te ingewikkelde muziek toch met gemak 3x Ziggo uitverkopen. Kensington is daar een voorbeeld van. Hoe je ook tegen die band aankijkt: ze laten met gemak een publiek van enkele 10-duizenden keer op keer compleet uit hun dak gaan.

En, geachte proglezer,  laat ik maar met de deur in huis vallen: Real Illusion heeft bij mij nauwelijks voet aan de grond gekregen met hun zachte kant. De Italianen beheersen hun harde kant prima, maar tja, die zachte kant….

Het debuut van Real Illusion heet “Impheria” en bevat negen composities die binnen het huidige tijdsgewricht haast allemaal in de ‘dertien in een dozijn’ categorie vallen. Het is zeker niet slecht, maar het is naar hedendaagse maatstaven ook niet echt goed, als je tenminste naar de zachte kant kijkt. Je zet het ding niet gelijk af en je skipt geen tracks; je kunt er op je gemak je post bij doornemen of de boekhouding doen. Het klinkt allemaal best lekker; er wordt vaak gerockt in de traditie van Deep Purple. Nou staat “Machine Head” wel bij mij in de platenkast, maar ik kan mij niet meer herinneren, wanneer ik die voor het laatst heb gedraaid. Liefhebbers die daar nog niet op uitgekeken zijn, zouden Real Illusion misschien een interessante aanwinst kunnen vinden.

Er zijn drie uitzonderingen  die hoop geven voor een verdere positieve versterking van Real Illusion’s zachte kant: de openingstrack Real Illusion begint met een mooi prog-intro, dat een beetje aan Silhouette doet denken, gevolgd door een vette gitaar en lekkere toetsen, dat verderop overgaat in voornoemde Deep Purple achtige sferen. En dat vind ik persoonlijk jammer, want in Another Day, Another Stone blijkt Luca Pegoraro (die tekent voor alle composities op dit album)  toch met iets te kunnen komen dat de aandacht vasthoudt. De gitaar bij de intro heeft spanning en de melodielijnen in de zangpartijen en toetsen met lekker gitaarwerk worden door mij als pakkend ervaren. Tenslotte valt Living After Death qua compositie ook op, want dit komt beslist boven de middelmaat uit en wordt de inzet van gastvocaliste Jessica Passilongo als verfrissend ervaren en klinkt dit gewoon lekker.

Tenslotte nog een puntje van kritiek op de productie: de base drums zitten naar mijn smaak wat te prominent in de mix en kan het geheel op de huiskamerinstallatie als wat rommelig ervaren worden.

Samenvattend: “Impheria” is zeker geen slechte plaat en biedt zicht op versterking van de zachte kant en dat is voor een debuut zeker een verdienste.

Clemens Leunisse