Reale Accademia di MusicaAlbum

Dat niet elke band erg productief is valt te begrijpen. Inspiratie haal je niet bij de supermarkt. Maar je kunt het ook wel erg bont maken met het een tijdje onder de radar blijven. Een debuut uitbrengen in 1972 en dan niets meer van je laten horen tot 2018 gaat wel erg ver.

De Italiaanse band Reale Accademia di Musica is dit overkomen. Diep terug in de jaren ’70 verscheen de gelijknamige lp, met Pericle Sponzilli als een van de oprichters en gitarist. De uitgever van de nieuwe schijf rept van een ‘historisch album’. En dat kunnen we alleen maar beamen. Hoewel actief gebleven in de muziek kwam het niet meer tot een nieuwe van de Koninklijke Academie. Hoewel, in de lange tussentijd zijn er onverlaten geweest die onder deze bandnaam muziek hebben uitgebracht, terwijl ze die band helemaal niet waren. Foei! Pericle vond toetsenist Fabio Liberatori en bam, opeens lag er een nieuwe cd op de mat! “Angeli Mutanti”. Zou Pericle er na een slordige 46 jaar nog wat van bakken?

De muziek is bijzonder te noemen. Nemen we allereerst de zang eens onder de loep. Sponzilli zingt ook naast het beroeren van zijn snaren en krijgt doorlopend bijval van Erika Savastini en dat doen ze best goed. Apart en samen, het klinkt lekker, zeker de stem van Erika smaakt naar meer. Maar er is ook iets mee. Het is erg zoet en soms tegen het tranentrekkende aan. Het is rechttoe-rechtaan en toegankelijkheid lijkt hun middle-name. Hun zang zou hier en daar niet misstaan bij een tweederangs dansorkestje in een louche optrekje of in een smartlappenrepertoire. Het pathos waarmee veel Italiaanse zangers hun zangpartijen ten gehore brengen is bij dit duo nadrukkelijk minder aanwezig. Als je andere muziek onder de zang zou zetten kwam deze cd niet eens in de buurt van de Progwereld burelen.

Sponzilli kan gelukkig echter een stukje muziek schrijven. Hij boetseert subtiele melodieën en arrangementen in elkaar die sterk geënt zijn op zijn beginperiode als gitarist. Rock is de drijfveer, maar het is wel rock met een kleine R. Het is nogal subtiel hoe hij de zangpartijen aan elkaar weeft met klanken uit zijn gitaar. Een voorliefde voor blues klinkt hier en daar door in zijn spel. In Liberatori heeft hij een goede compagnon gevonden, die zijn ideeën meesterlijk mede vorm geeft. Hij kan ook heel fraai de soms mierzoete melodieën inkleuren. De ene keer is het de Hammond die een kleine hoofdrol opeist, in een ander nummer staat de Moog weer op de voorgrond.

Een van de hoogtepunten is Tempo dat een piano-intro kent dat een beetje aan Emerson Lake and Palmer en Rick Wakeman doet denken. Een grommende synthesizer ontlokt een korte gitaarsolo waarop een prachtige overgang naar de zang van Erika volgt. Piano en synth’s nemen het weer even over als voorbode voor de mooiste gitaarsolo van de plaat, de emotie spat van de snaren af. In Io Sono drijven de beide muzikale matadors elkaar ook weer uit het uiterste in subtiel en mooi samenspel, terwijl La Pista een instrumentaal slotakkoord vormt dat ook weer klinkt als een klok. Pericle soleert uiterst gevoelig naar het einde onder een warme deken van klavierklanken.

Reale Accademia di Musica kent met “Angeli Mutanti” een glorieuze terugkeer na lang weggeweest te zijn. Een enkele keer krommen de tenen zich als het mierzoet en smartlapperiger wordt, maar daar staan zoveel mooie momenten van geweldig gitaarspel en klassiek toetsenwerk gevat in ragfijn arrangeer werk tegenover dat de balans ruim naar de goede kant doorslaat.

CD nummer drie in 2064? Ik kan niet wachten!

Fred Nieuwesteeg