RealiseaAlbum

“Fairly Carefree” is de tweede cd van de Nederlandse band Realisea. Twee jaar geleden kwam het debuut “Mantelpeace” uit. Ik was redelijk positief over deze plaat, dus ik was zeker benieuwd naar wat Realisea ons deze keer voorschotelt.

De kern van deze band is het echtpaar Brian en Marjolein de Graeve. Brian is met name bekend van de neoprogband Silhouette. Reaisea maakt een melodieuze en lichte vorm van neoprog, dat veel liefhebbers van dit genre wel aan zal spreken. Zeker muzikaal. Het eerste album was meer progressieve pop. Ik vind dat er nu sprake is van meer symfonische rock. Maar nogmaals, wel in wat lichte vorm.

Realisea maakt het me niet gemakkelijk met deze plaat. Aan de ene kant is het een feest van herkenning en vind ik het qua melodieën interessanter dan het debuut. Maar de zang haalt helaas veel luisterplezier weg. Ik vind echt dat de band zich enorm tekort doet. Want alle ingrediënten voor een goede plaat zijn aanwezig: twee heel behoorlijke epics, een mooie variatie tussen rustigere en uptempo nummers, goede melodieën en bovendien strooit Brian de Graeve met Gilmouriaanse (Pink Floyd) gitaarsolo’s op mooie toetsenbedjes. Plus de melancholische / sentimentele insteek van de nummers… Kortom, alle ingrediënten voor een smaakvol neoprog diner.

Een voorbeeld. Het openingsnummer I Could Never Learn is direct één van de beste nummers van deze plaat, direct een song van ruim elf minuten. Een sfeervol begin met stemmige toetsen en een mooie gitaarsolo bovendien. Alleen de zang… Het is met name ook de uitspraak van het Engels waar ik echt niet tegen kan (sorry). Voor wie zegt: het gaat me puur om de muziek, ik luister daar wel doorheen, heeft aan “Fairly Carefree” echt een prima plaat. Ik kan dat zelf niet.

De kracht van “Fairly Carefree” zit in variatie. Met name I Could Never Learn en Trilemma, de twee lange nummers op dit album, zijn muzikaal goede songs. Sterke melodieën en het (oude) Genesis is nooit heel ver weg. Daartussen hoor je bijvoorbeeld het energieke progpop nummer Your Lies, terwijl met Pretending weer gast terug wordt genomen. De afsluiter Malgré les Vagues is een mooie rustige melancholieke song. Bovendien speelt Ton Scherpenzeel een toetsensolo. Het is een prima afsluiter van deze plaat. Alleen ja… de zang. Ik blijf met de gedachte achter dat met een goede zanger(es) hier veel meer uit kan worden gehaald.