RealiseaAlbum

Realisea is het project van Brian de Graeve, gitarist, zanger en songschrijver van de Nederlandse neoprog band Silhouette, samen overigens met zijn vrouw Marjolein, die de zang verzorgt en fluit speelt. Brian en Marjolein begonnen al in 2011 met Realisea. Gedurende de jaren werden de beste songs bewaard en uiteindelijk opgenomen. Hiervoor werd een band samengesteld en bovendien heeft aan deze cd een keur aan bekende symfo muzikanten meegewerkt. Maar daarover straks meer.

Met de debuut cd “Mantelpeace” blijft De Graeve dicht bij zijn werk met Silhouette. Dat is bijvoorbeeld heel goed te horen in het eerste nummer, Las Vegas Lace. Zeer herkenbare neoprog met een refrein dat lekker in je hoofd blijft hangen. Het tweede nummer, Deep Blue, begint wat folky, en roept bij mij de referentie op naar Flamborough Head. Ook omdat de stem van Marjolein wel wat weg heeft van die van Margriet Boomsma. Het is duidelijk dat Genesis en jaren ’90 symfo grote invloeden zijn.

Zelf noemt Realisea zijn muziek progressieve pop. Ik zie het zelf meer als neoprog light. Mijn moeite met de term ‘progressief’ is dat Realisea allesbehalve progressief is. Wel is de muziek onmiskenbaar symfonisch en toegankelijk. De melodie en de emotie staan centraal. Dat maakt dat het zeer prettig is om naar “Mantelpeace” te luisteren, net zoals naar de muziek van Silhouette. De muziek is alleen nog wat compacter.

Bekende gastmuzikanten op dit album komen voornamelijk uit de neoproghoek. Denk aan Erik Laan (toetsen) van Silhouette en zijn zoon Bart (Skylake). Michel st Pere van Mystery speelt een fijne gitaarsolo op het nummer Leave Street en zanger Jean Pigeau van deze band zingt op Circles Of Silence. Ook gitaristen Simon Rogers (Also Eden) en Aldo Adema (Egdon Heath) laten hun kunnen horen.

Zoals u merkt ben ik positief over deze plaat. Het enige lastige is (en datzelfde geldt voor Silhouette) dat overduidelijk te horen is dat Engels niet de moedertaal is. Het is niet zo erg als bij bijvoorbeeld Clepsydra, maar het valt wel op. Voor mij leidt dat bij tijd en wijle af van de muziek.

Maar goed, op deze kritische noot na: “Mantelpeace” is een overtuigende en gevarieerde plaat. Van uptempo nummers, tot een meer gevoelig nummer als Liquid Domino. Er wordt goed gemusiceerd, de muziek is aangenaam en er is hoorbaar goed over de nummers nagedacht. Vooral liefhebbers van toegankelijke neoprog zullen kunnen genieten van deze plaat.