Dream AriaAlbum

Techno in de prog, vermengd met wereldmuziek, opera, new age, filmmuziek en rock met zelfs een vleugje gothic, gestileerd in een poppy-vorm, is dat niet 87 keer niks? Integendeel zou ik zeggen, “In The Wake”, de debuut cd van het Canadese Dream Aria kent deze bonte mengeling aan stijlen en mag gerust prachtig genoemd worden. De 13 nummers hier klinken warm, exotisch, dromerig en vol melodie maar bovenal weet zangeres Ann Burstyn de luisteraar constant met haar stem in extase te krijgen. Wat een ongelofelijk talent.

Hoor hoe ze kracht en helderheid aaneen weet te smeden in Blue Lady, het monumentale Pacis of bijvoorbeeld het vlotte Promise. Hoor hoe ze een surplus heeft aan creativiteit. Het is nog niet eens de kwaliteit van haar stem die de meeste indruk maakt, het is haar hartstochtelijke manier van zingen, loepzuiver en zo strak als een speer. De uithalen in de door gitaar voortgedreven ballade He Touched My Soul hebben precies dat lekkere rauwe randje en maken dit eenvoudige nummer echt de moeite waard. Burstyn is opgegroeid met klassieke muziek, maar ook met de radioklanken van o.a. ABBA hetgeen goed te horen is aan de gedubbelde zangpartijen van Promise en hé, één Ann Burstyn is al een genot om te horen, laat staan twee.

Alle nummers zijn geschreven door toetsenist Don Stagg en het kost dan ook geen enkele moeite om voor te stellen hoe blij hij moet zijn met de toegevoegde waarde die zij aan zijn composities heeft gegeven. Ze krijgt dan ook alle ruimte. Stagg is een tamelijk begeleidend toetsenist die niet zo nodig op de voorgrond hoeft. Als producer van het album weet hij precies wat Dream Aria nodig heeft. Hij komt met moderne, sfeervolle klanken die soms wat mysterieus dan wel Oosters aandoen. Zijn benadering is verre van die van de gemiddelde toetsenist die doorgaans op deze site galoppeert, maar dat lijkt me duidelijk. Toch zal zijn spel niet voor onverhoopte struikelblokken zorgen.

Dat zal, lijkt me, wel het geval zijn ten aanzien van de vele techno-ritmes van drummer Gary Gray. Deze zullen jammer genoeg tegen de nodige kaders moeten opboksen. Persoonlijk vind ik het spel van Gray het vitale hart van de band, vooral omdat hij een drummer van vlees en bloed is. Hij geeft dus een lekkere portie dynamiek aan de muziek mee. Het ritmische karakter krijgt eveneens een boost omdat Gray zich nergens verscholen heeft achter een lullig boem-tsjik-boem-ritme. Nee, nee, Dream Aria is een creatieve band.

De algehele sfeer neigt een beetje naar de donkere kant, met name in een handjevol nummers aan het begin. Dream Aria weet echter altijd wel voor het nodige tegenwicht te zorgen, vooral als gitarist Jozef Pilasanovic zijn licht door de muziek laat schijnen. Het slagje in het eerste nummer bijvoorbeeld is fris en sprankelend. Dergelijke cleane opzwepende partijen komen vaak op het album voor, maar Pilasanovic scoort toch vooral met zijn uitmuntende licks en zijn meeslepende tonen. Net als toetsenist Don Stagg staat hij ook niet echt op de voorgrond. Daar is dit de muziek niet naar. Elke toon is raak en velen zullen met plezier zijn verrichtingen beluisteren. Volgens mij is hij dan ook de muzikant met de meeste voeling voor symfonische rock. Tevens is hij een goed bassist. Zijn spel op de dikke snaren in Sungoddess mag en zal niemand ontgaan.

De cd zit trouwens vol met niet te missen passages. Wat te denken van die bezwerende klanken in Spirit, de harp in In The Wake – Soul, het melodische gitaarthema in Snapshot, de doedelzak in Raindrops of de combinatie akoestische gitaar met fluit in Spanish Nights. De cd sluit verrassend af met de up-tempo rocker 11th Hour, waarmee de droom die op één seconde na 52 minuten heeft geduurd wat ruw maar wel overtuigend tot z’n eind komt.

“In the Wake” is een lekker ritmisch plaatje en ik ben danig onder de indruk van een ieders talent. Ik weet het, het is niet slim als recensent maar ik zou Ann Burstyn toch willen uitroepen tot de beste zangeres ooit wat mij betreft.

Dick van der Heijde