Dream AriaAlbum

Citaat van de website van Dream Aria: “wij beschouwen onze muziek als een aparte stijl. Wij maken muziek met invloeden van rock, techno, progressieve rock, klassieke muziek, new age, gothic en worldmuziek. Krachtige zang en gitaar, weelderige toetsen, gedreven ritmes en inspirerende teksten in overvloed. Iedere muziekliefhebber vindt wel iets van zijn gading bij Dream Aria”.
Potverdikkie, dat zijn gedurfde en ambitieuze uitspraken, daar houd ik wel van! De groep blijkt bovendien over zelfkennis te bezitten want ver zitten ze er niet naast. En dan heb ik het maar niet over de marketingtechnisch gezien slimme formulering.

Ik ontdekte Dream Aria min of meer toevallig op Internet. Nader onderzoek leerde dat deze Canadese groep over de hele wereld een grote schare fans heeft, maar kennelijk weinig in het Nederlandstalige deel van Europa. Het nieuwe album “Transcend” is een buitenkansje om eens met de groep kennis te maken.

Dream Aria draait volledig rond toetsenist/componist/producer Don Stagg en zangeres Ann ‘Aria’ Burstyn. Naast dat Burstyn voortreffelijk oogt en zingt is zij ook verantwoordelijk voor alle teksten. Bovendien is zij een verdienstelijke kunstenares. Zo komt het artwork van de albums van haar hand en valt op de website van de groep nog meer fraais te bewonderen. John Casselman en Gary Flint verzorgen samen op basgitaar en drums de strakke ritmetandem. De muziek van Dream Aria heeft talrijke invloeden, om er een paar te noemen: Yes, Hawkind, Uriah Heep, Pink Floyd, Enigma en Renaissance.

Op “Transcend” staan elf compacte nummers die de vijf-minuten grens vrijwel niet overschrijden. Het album luistert hierdoor prima weg, al krijg ik bij sommige nummers het gevoel dat ze niet helemaal af zijn. Net wanneer je een lekker tussenstuk of vervolg verwacht, is het nummer al weer afgelopen. Ik denk dat daar ook een uitdaging voor de groep ligt om wat langere nummers te componeren, want de kwalitatieve potentie is er zeker.

De groep ontbeert op dit album een vaste gitarist, zodat de gitaarpartijen door vier verschillende gitaristen voor rekening worden genomen. Storend is dat allerminst want de heren verstaan hun vak en weten hoe Burstyn en Stagg het willen hebben. Het uiteindelijke groepsgeluid klinkt dan ook krachtig, stuwend, ritmisch en uiterst gelikt. Bovenal is het Burstyn die met haar fraaie stem regeert. Soms doet ze denken aan Afters Forever’s Floor Jansen.

Hoogtepunten en zondermeer het beluisteren waard zijn het up-tempo The Rythm Of Now met een hoofdrol voor de ritmische gitaar en een Yes-achtig instrumentaal tussenstuk, het titelnummer Transcend met pakkende gitaarriffs, een repeterend ritme en orkestrale toetsen van Don Stagg. Op het rustige en met toetsen doorspekte Rebecca klinkt de echo van Renaissance door. Helaas eindigt dit nummer na minder dan drie minuten nogal abrupt.

De beste zangprestatie zet Burstyn neer op Compassion, een mid-tempo nummer wat van begin tot eind boeit. Van rustig laag naar wat vlotter hoog en weer terug komen haar zangkwaliteiten hier tot volle wasdom. Op de achtergrond zorgen conga’s en gitaar voor een zwoele begeleiding.

Het album besluit met het overbekende door Leo Delibes gecomponeerde Flower Duet. Dit klassieke operagetinte nummer wordt door Dream Aria, ondanks dat het een behoorlijk uitgekauwd nummer is, in een opzwepende versie neergezet.

Dream Aria heeft met dit album op mij een uitstekende indruk achtergelaten. Het is geen progressieve rock pür sang, maar een zeer aangename mix van stijlen die de bezoekers van deze website zo na aan het hart ligt.

Hans Ravensbergen