Het is knap dat Magnum na 33 jaar plaatjes maken nog even geinspireerd klinkt als toen ze begonnen. “The Visitation” is hun nieuwste wapenfeit en je mag je wel insmeren met factor 60 als je je niet bloot wilt stellen aan hun aanstekelijke pomprock, maar waarom zou je dat eigenlijk nÃet willen?
Als altijd staat Magnum met hun sterke composities en hun overtuigende spel garant voor kwaliteit. Beter kan je het in dit genre echt niet krijgen. Dat zeg ik niet omdat ik zelf een half metertje Magnum op de plank heb staan, dat zeg ik puur omdat de band het op “The Visitation” maar bar weinig af laat weten.
Nadat de intro van Black Skies op volle sterkte is gekomen, zetten scherpe gitaarakkoorden het album in beweging. De plaat kan zich meten met het beste in de Magnum-discografie.“The Visitation” heeft deze positie te danken aan een aantal buitengewoon geslaagde nummers.
Op zich is Black Skies een vrij eenvoudig hardrocknummer dat een aantal Magnum-smakelijkheden bevat zoals de combinatie van powerchords en statige toetsen. Ook heeft het nummer een lekker ritme en bevlogen zang. Black Skies en vooral Doors To Nowhere kennen dat fonkelende gitaarspel. Tony Clarkin slaat zijn snaren op een zalige manier aan. Wat een timing. Laat de man een paar maten pingelen en ik word blij. In het titelnummer The Visitation komt een lekker spannend tussenstuk voor, in Spin Like A Wheel trouwens ook. Het is typisch Magnum om met dit soort passages hun nummers te verfraaien. Echt iets nieuws onder de zon is er niet, maar wie zal daar om malen. Zanger Bob Catley maakt weer een onuitwisbare indruk. Zo heeft Wild Angels een zanglijn om nooit te vergeten. Ook het arrangeren van de muziek is weer dik in orde. De etnisch aandoende ballade The Last Frontier en het vlotte Midnight Kings zijn prachtig in de strijkers gezet en de gitaar in de intro van Freedom Day is mooi.
Krijg nou wat, bijna alle nummers verdienen om wat voor reden dan ook een pluim met uitzondering dan van Mother Nature’s Final Dance en Tonights’s The Night. Naar mijn idee verdienen deze middelmatige nummers het nou ook weer niet om afgekraakt te worden. Daar is het album in zijn geheel te sterk voor.
Laat de kritiek zich maar toespitsen op de rommelige hoestekening, want die is gewoonweg niet in overeenstemming met de muziek op het album. The “Visitation” is een missertje van meneer Rodney Matthews en een schot in de roos van Magnum.
Dick van der Heijde