Field MusicAlbum

In 2010 maakten de gebroeders Brewis het ambitieuze dubbelluik “Field Music (Measure)”, waarop hun intelligente mix van 10CC, XTC, Sparks en Godley & Creme ook behoorlijk geschikt bleek voor  zelfs de meest verstokte symfoliefhebber. Onder de moniker Field Music brengen de heren een soort miniatuurpop die springt, swingt, op het verkeerde been zet en bol staat van tempowisselingen, al is het maar tussen de almaar in elkaar overlopende songs, die altijd korter zijn dan je verwacht.

De verwachtingen voor de opvolger “Plumb” – onderwerp van deze recensie – waren derhalve hoog, te hoog, misschien. Of niet? Was “Measure” al een hogeschooloefening in de ‘kunst der weglaten’, op “Plumb” maken de heren het wel erg bont. De plaat duurt slechts 35 minuten en in die tijd komen maar liefst 15 songs voorbij, die opnieuw allemaal naadloos in elkaar overlopen, zodat je het idee krijgt te luisteren naar een suite van ruim een half uur. Gelukkig is ‘jaren ’70-sfeer’ gehandhaafd, de drums klinken dit keer nog holler (check bijvoorbeeld Who’ll Pay The Bills?), alleen de Hipgnosis-hoes ontbreekt nog.

Hoewel één van de broers in Choosing Sides zingt ‘There is no model but what we have has only ever ever worked by accident’, klinkt het materiaal op “Plumb” vooral erg bedacht. Thema’s, rifjes, solo’s en zelfs heuse refreinen klinken eenmaal om daarna nooit meer terug te keren. Je zou bijna wensen dat Field Music eens een keer een compositie uitwerkt in plaats voortdurend naar het volgende idee te springen, maar ik vermoed eerder dat de heren binnenkort een twintig minutendurende plaat zullen maken met allemaal liedjes van één minuut.

“Plumb” vereist dus uiterste concentratie, want over elke seconde is lang nagedacht. Zo kent het korte (duh!) So Long Then aan het einde een prachtige strijkersectie, die nog geen 15 seconden duurt. Het helpt natuurlijk dat de broers beiden beschikken over een prettige zangstem, en ook hun samenzang is voorbeeldig, zij het misschien wat braaf en op-en-top Engels. Daarnaast zijn ze beiden multi-instrumentalisten en schakelen live met gemak over van drums naar gitaar naar piano naar basgitaar.

Aan de lange rij van invloeden kan inmiddels ook Fleetwood Mac (met name Lindsey Buckingham) worden toegevoegd, en Gentle Giant, wat vooral blijkt uit het a-capella How Many More Times en opvolgende Ce Soir. Het is uiteindelijk de symfonische opmars voor de twee afsluiters en tevens hoogtepunten van de plaat, het voortstuwende Just Like Everyone Else en het hippe, vrolijke (I Keep Thinking About) A New Thing.

Hoewel Field Music tekstueel voortdurend hint naar verandering (It’s Okay To Change, A New Town, A New Thing), is de enige verandering dat de springerigheid is toegenomen. Daarmee voelt “Plumb” een beetje à la “Field Music (Measure)”-cd 3, en zijn de hooggespannen verwachtingen dus niet waargemaakt. Dat neemt niet weg dat “Plumb” voor zowel de avontuurlijk ingestelde popfan als voor de alles vretende symfomaan garant staat voor een half uurtje tof genot en fier plezier. Maar ik raad je aan ervan te genieten al lezende met het tekstboekje op de schoot. Anders is het voorbij voor je er erg in hebt.

Markwin Meeuws

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.