Supertramp

Paris

Info
Uitgekomen in: 1980
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: A&M / Universal
Website: www.supertramp.com
MySpace: www.myspace.com/supertramparchive
Tracklist
School (5:41)
Ain't Nobody But Me (5:24)
The Logical Song (3:56)
Bloody Well Right (7:23)
Breakfast in America (2:57)
You Started Laughing (4:02)
Hide in Your Shell (6:54)
From Now On (7:05)
Dreamer (3:44)
Rudy (7:08)
A Soapbox Opera (4:51)
Asylum (6:51)
Take the Long Way Home (4:57)
Fool's Overture (10:57)
Two of Us (1:25)
Crime of the Century (6:31)
Rick Davies: zang en toetsen
John Helliwell: saxofoon, klarinet, toetsen en fluit
Roger Hodgson: zang, gitaar en toetsen
Bob Siebenberg: drums en percussie
Dougie Thomson: basgitaar
Slow Motion (2002)
Is Everybody Listening? (2001)
It Was The Best Of Times (1999)
Some Things Never Change (1997)
Live '88 (1988)
Free As A Bird (1987)
Brother Where You Bound (1985)
...Famous Last Words... (1982)
Paris (1980)
Breakfast In America (1979)
Even In The Quietest Moments... (1977)
Crisis? What Crisis? (1975)
Crime Of The Century (1974)
Indelibly Stamped (1971)
Supertramp (1970)

Het eerste decennium van Supertramp wordt in 1980 bekrachtigd met het langverwachte live-album “Paris”. De dubbelelpee bevat opnames die eind november 1979 zijn gemaakt in het Parijse Pavillon de Paris, als de tournee ter promotie van “Breakfast In America” op haar einde loopt. Oorspronkelijk zou de plaat in Canada worden opgenomen, maar onder druk van platenmaatschappij A&M wordt toch Parijs gekozen en die stad herinnert de bandleden aan het concert dat zij in 1975 voor een uitzinnig publiek in de kleinere zaal Bataclan speelden. Kortom, op papier geen verkeerde beslissing en als producer Peter Henderson samen met zaalgeluidstechnicus Russell Pope de groep op de bewuste avond opneemt, blijkt dat de opnames prima van kwaliteit zijn en het materiaal een goede dwarsdoorsnede geeft van de eerste tien jaar van de groep.

Zoals op “Paris” valt te horen, speelt Supertramp in die jaren een ware ‘best of’-set, natuurlijk gelardeerd met veel hits van hun meest recente studioalbum, maar ook met stukken die al jaren vaste prik op het podium zijn. Echte albumtracks als Asylum, Hide In Your Shell, Ain’t Nobody But Me en zelfs A Soapbox Opera (waarin John Helliwell met zijn toetsenspel de orkest- en koorpartijen emuleert) komen sterk uit de verf, waarbij het wel opvalt dat ze grotendeels de oorspronkelijk plaatversie aanhouden. Veel ruimte voor extra solo’s of andere wendingen is er bijna niet. Uitzondering is Bloody Well Right, dat live een stuk spontaner klinkt en in vijf jaar flink vooruit is gegaan. Verrassend is de aanwezigheid van het b-kantje You Started Laughing uit 1975, dat anno 2010 nog steeds op de setlist van de groep staat. Maar er zijn ook opmerkelijke afwezigen: wat te denken van bijvoorbeeld Give A Little Bit, Goodbye Stranger of Child Of Vision. Toch stukken die ook tot de prijsnummers van de 1979 tournee behoorden, maar niet terug te vinden zijn op “Paris”. Gelukkig is wel Fool’s Overture vertegenwoordigd, dat tot een prachtige climax leidt en een uitzinnig (en prachtig opgenomen) publiek tot gevolg heeft.

Eén van de grootste pluspunten van dit live-album is dan ook dat de sfeer van het concert prachtig overkomt, zowel tijdens de nummers als tussendoor. De aankondigingen van John Helliwell zijn leuk om te horen, maar kun je na een paar keer wel dromen en doen er daarna weinig meer toe. Het draait natuurlijk om de muziek en Supertramp bewijst zondermeer met dit album dat zij op dat moment nog een eenheid is van vijf topmuzikanten. Davies en Hodgson zijn goed bij stem, de ritmesectie Siebenberg-Thomson zorgt voor een solide ondergrond en Helliwell is als ‘gastheer’ degene die de boel bij elkaar houdt. Na het afronden van “Paris” wordt een adempauze ingelast en die heeft achteraf gezien grote gevolgen voor de toekomst van de band.

Zeker omdat er in 1980 nog geen verzamelalbum van Supertramp is uitgebracht, is “Paris” voor velen de kans om het beste van de groep in huis te halen. Daarnaast betekent de plaat voor de echte liefhebber een verplichte aanschaf, want ondanks dat de stukken weinig toevoegen aan de originele versies spat de energie en spontaniteit wel van de opnames af. Samenvattend verdient “Paris” een plek in de eredivisie van live-albums. Natuurlijk kunnen er vraagtekens gezet worden bij de hoeveelheid bewerkingen achteraf in de studio, afgezien van het mixen. Laten we die vanuit objectief oogpunt (feiten ontbreken!) maar achterwege.

Overigens zijn vier jaar geleden in de schuur van Siebenberg overigens de originele meersporenbanden van de in totaal vier Parijse concerten gevonden, inclusief de hierboven ontbrekende nummers en zelfs video-opnamen. Die bieden misschien nog de kans om het echte ‘pièce de résistance’ van Supertramp ooit uit te brengen.

Wouter Bessels

Send this to a friend