Tangent, TheAlbum

Communicatie is echt het kopje thee van The Tangent. De leider van deze band Andy Tillison heeft iets met dit thema. Hij claimt in 1996 als eerste een album via internet in mp3-formaat te hebben verspreid.

Op de nieuwe The Tangent cd “COMM” is een gitaarsolo te horen die is geselecteerd via een internetwedstrijd. Nu wijdt The Tangent zelfs een heel album aan dit onderwerp. The Tangent houdt zich in zijn teksten altijd bezig met wat er in de wereld om ons heen gebeurt en in hun nieuwste product “COMM” worden de ontwikkelingen, verworvenheden maar ook schaduwzijden van de communicatietechnologie uitgebreid belicht.

Het mag in dit verband geen verbazing wekken dat het exemplaar van “COMM”, dat ter beoordeling voorligt, ons in de vorm van een digitale promo heeft bereikt. Het album gaat dus duidelijk ergens over, maar serveert The Tangent ons ook muzikaal gezien een aantrekkelijk hapje?

The Tangent maakt progrock met een vette knipoog naar de jaren zeventig, inclusief jazzrock-elementen (ook wel aangeduid als Canterbury-stijl) en stopt de muziek vaak in tamelijk gecompliceerde lange nummers met veel toetsensolo’s, gitaarpartijen en fluit- en saxwerk.

Op deze cd gaan ze iets moderner te werk. Het album lijkt meer in het teken te staan van het concept, de verhaallijn, waardoor de symfonische muzieklijnen minder op de voorgrond treden. Afwisselende ‘moderne’ klanken vallen nadrukkelijk op. Dit leidt tot minder toegankelijke muziek, waarvan na een enkele luisterbeurt nauwelijks iets blijft hangen.

Na wat krakende verbindingsgeluiden weten we binnen tien seconden dat we met de muziek van The Tangent te maken hebben. Het onmiskenbare toetsengeluid van Tillison schalt door de boxen. Het eerste nummer The Wiki-Man is erg krachtig. De intro van tweeëneenhalve minuut is overweldigend met toetsengeweld en gitaarsolo’s die in hoog tempo passeren. De zang van Tillison zorgt voor enige rust, waarna afwisseling troef is. Van stevig, melodieus, tot verstild, dan weer een piano-intermezzo om aansluitend weer vol uit te pakken. Maar ook basloopjes, fluitpassages, een Hammondsolo, akoestisch gitaarspel, gelardeerd met terugkerende thema’s. Er is zeker balans in dit nummer van ruim twintig minuten, waardoor de verveling geen kans krijgt toe te slaan. Dit levert een tafel vol met zeer gevarieerde antipasti gerechtjes op, na het eten waarvan je eigenlijk al bijna vol zit.

In The Mind’s Eye is de dreiging voortdurend aanwezig. Het is het minst toegankelijke nummer, vol tegendraadse ritmes, met invloeden van Emerson Lake and Palmer en Robert Fripp van King Crimson. Zeker niet geschikt voor mensen met een zwakke maag.

Met Shoot Them Down krijgen we zowaar zoiets als een ballad voorgeschoteld en dit is daarom ook het meest toegankelijke nummer van de schijf. Erg relaxed, ingezet met een lekkere baslijn, waarbij het vaak herhaalde ‘Shoot them down in the wars of the world’ uitnodigt tot meezingen. Twee mooie gitaarsolo’s completeren dit nummer tot een smaakvol tussengerecht.

Via het kortste nummer Tech Support Guy met onder andere wat jazz- en bluesinvloeden en Hammondklanken, belanden we bij de finale Titanic Calls Carpathia. Het is evenals bij het openingsnummer weer te veel om op te noemen wat er in dit nummer gebeurt. Na een rustig begin belanden we in een soort circusmuziek en dan ja, fladdert het van orkestraal, bombastisch, naar rustige pianostukken, jazz-getinte passages, volle toetsenpartijen en aparte gitaarsolo’s (verzorgd door het nieuwe bandlid, de pas 22-jarige Luke Machin), mooie stukken met fluit, gelardeerd met de bekende zang van Tillison. Hij spreekt de woorden soms bijna uit in plaats van dat hij zingt. Uiteindelijk wordt naar een zeer bedaard einde toegewerkt. Dit is een dessert dat zit!

Chef Tillison serveert zeker geen boerenkool met worst of een patatje oorlog. Zijn vijfgangendiner is met uiterste zorg bereid, gebruik makend van een veelheid aan verse en soms verrassende ingrediënten. Door alles in één keer snel naar binnen te schrokken gaan veel van de subtiele smaaksensaties verloren. Wie heel goed en meermalen geconcentreerd proeft, zal de onmiskenbare kwaliteit van deze nieuwe keuken onderkennen. Niet alle gerechten of onderdelen hiervan zullen bij iedereen in de smaak vallen. Daarvoor is de cuisine te uitgesproken en te gevarieerd.
“Lekker gegeten zeg, al zit ik wel een beetje vol. Nemen we nog een koffie?” “Uh, ik heb trek in een rustgevende thee, doe maar een hele grote COMM.”

Fred Nieuwesteeg

LP + CD: