Red SandAlbum

Als je aan Canada en neoprog denkt, kom je al snel uit bij Mystery en Huis. Twee bands die in mijn ogen een behoorlijke reputatie hebben opgebouwd met interessante en gedegen albums.

Een andere band uit Quebec die al jaren aan de weg probeert te timmeren is Red Sand. De belangrijkste man van dit trio is oprichter Simon Caron (gitaar, basgitaar, toetsen). Ook produceerde hij deze cd. Michel St-Pere van Mystery is verantwoordelijk voor de mix.

Met “The Sound Of The Seventh Bell” is Red Sand inmiddels toe aan de tiende cd in zijn bestaan. De heren bieden ons onvervalste neoprog in Genesis sferen, vergelijkbaar met Marillion en Pendragon. Verder zit er nogal een vleugje Andy Latimer (Camel) in het gitaarwerk van Simon Caron. Wat mij betreft een beetje tussen Rothery (Marillion) en Latimer in.

Nu moet ik wel er eerlijkheidshalve bij zeggen: het niveau van bijvoorbeeld Pendragon of Mystery wordt niet gehaald. De belangrijkste reden is wel dat Red Sand wel erg standaard neoprog maakt. En dat zeg ik als neoprog liefhebber. De beste nummers zitten bovendien aan het begin met The Sound Of The Seventh Bell Part 1 en Insatiable. Al mis ik daar ook gewoon de echt fijne en met name ook originele melodieën. Dat de referenties naar het oude Genesis en Marillion in overvloed te horen zijn, oké, dat is bij veel neoprog zo. Maar in The Sound Of The Seventh Bell Part 3 zit een muzikaal gedeelte dat wel erg gebaseerd lijkt op The Cinema Show. Daar zou op zich nog mee te leven zijn als de muziek mij raakte. Maar nu zit het me eerlijk gezegd dwars.

Bij Cracked Road, een epic van ruim twintig minuten, is de intro wel erg richting Shine On You Crazy Diamond (Pink Floyd) of The Walls Of Babylon (Pendragon). Nu ben ik helemaal niet vies van lange nummers, integendeel zelfs. Maar Cracked Road is slechts interessant bij momenten, maar niet als geheel. En aan dat euvel lijden helaas veel nummers op deze cd. Vaak begint een nummer nog wel aardig, maar het lukt Red Sand helaas niet om de aandacht van mij als luisteraar vast te houden. Het verzandt in goede bedoelingen en is het net niet.

Waarom weet ik niet, maar er is met de tranentrekker You Can Feel It een bonustrack op dit album gezet. Dit is echt een hemeltergend nummer, ik kan er helaas niks anders van maken.

Kortom, met “The Sound Of The Seventh Bell” heeft Red Sand in mijn ogen een cd gemaakt die mij niet echt kan bekoren. Met name het gitaarspel is heel behoorlijk, maar wat ontbreekt zijn originele, aansprekende en coherente composities. Het thema van de zeven doodzonden weten we nu ook wel. Ik zou dan zelf veel eerder “Seven” van Magenta of “The Sin” van Millenium opzetten als ik een neoprog vertolking van dit thema wil horen. Een oproep van mijn kant: Simon Caron, ik hoor dat je een goede muzikant bent, is het een idee om een keer samen met iemand anders songs te schrijven?