RED32Album

RED32 is een Amerikaanse progpopband. Deze cd is hun gelijknamige debuut. Zonder het internet was deze plaat er nooit gekomen, want de heren muzikanten wonen allemaal ver van elkaar vandaan in verschillende staten in de Verenigde Staten. In de eigen thuisstudio’s zijn de diverse partijen opgenomen. Gelukkig betekent dat niet dat het geheel heel gekunsteld klinkt. De ontstaansgeschiedenis is sowieso opmerkelijk. Toetsenist Tony Romero was bezig om verschillende ideeën te sturen aan Steve Bonino (zang, gitaar, toetsen), Robert Schindler (toetsen) en Eric Confer (gitaar), voor wat een nieuw Vortex-album zou moeten worden. Eenmaal in het creatieve proces kregen de heren het gevoel dat de nieuwe muziek die aan het ontstaan was zo anders aanvoelde dan het Vortex-project, dat vooral een project van Tony Romero is. Daarom besloten deze Amerikanen het materiaal te gebruiken voor een nieuwe band en daarmee was RED32 geboren.

Hun debuut trapt af met Burn Into The Sun, wat mij betreft ook het beste nummer van deze plaat. Een aantal songs op deze plaat gaat over klimaatverandering, de dreiging van een nucleaire oorlog en het daarmee gepaard gaande doembeeld dat de aarde onleefbaar wordt voor de mensheid. Burn Into The Sun is een lekkere rocker met een dito dreigend ritme. A Place To Call Home behandelt hetzelfde thema en is ook een van de betere songs. Het klinkt goed, maar is (en daarmee waarschuw ik toch in elk geval een aantal lezers) best poppy.

Een ander liedje dat opvalt is The Very First Band In Space, enigszins grappig en gezegend met een catchy refrein. Mean is een song die wat uit de toon valt. Het is behoorlijk stevig, neigt wat naar industrial hardrock en/of shockrock. Het spreekt mij in elk geval niet aan. In een aantal songs gaat Red32 meer richting ambient en space-invloeden, zoals in Flow en Space. Deze nummers blijven niet echt hangen.

De cd eindigt met Tribute, waarin met spoken word een overleden vriend wordt geëerd. Dat is op zich heel sympathiek, maar ik vraag me wel af wat de gewone luisteraar hieraan heeft. Ook omdat er muzikaal gezien eigenlijk nauwelijks iets gebeurt in dit nummer.

Ik kan er weinig anders van maken dan dat op deze plaat van Red32 wel een aantal aardige nummers staat, maar dat het album als geheel veel te weinig beklijft. Het is mij ook te veel een allegaartje. En hoewel ik zeker niet vies ben van popinvloeden, mis ik met name de proginvloeden. Van bijvoorbeeld Camel, waarover in de bio wordt gerept, hoor ik in de muziek zeer weinig terug. Ik word niet zo warm van deze plaat.