RedemptionAlbum

Een Dyk van een plaat!

Tot zover deze recensie! Dat zou natuurlijk wat al te makkelijk zijn, het zegt echter eigenlijk wel alles over de buitengewone klasse die op het album in kwestie ten toon wordt gespreid. Het uitgebalanceerde en intelligent gemaakte “The Origins Of Ruin” is de derde en tevens beste cd van het Amerikaanse progmetalgezelschap Redemption.

Grote man achter het Amerikaanse Redemption is Nicolas van Dyk. Hij schrijft niet alleen de muziek en teksten, maar is ook als gitarist en toetsenist de spelbepalende factor binnen het geheel. Om zijn bijzonder interessante muzikale ideeën te verwezenlijken heeft hij, met zanger Ray Alder (Fates Warning), gitarist Bernie Versailles (Agent Steel) en drummer Chris Quirarte (Prymary), niet de minste figuren tot zijn beschikking. Zij waren allen ook op “The Fullness Of Time” (2005) reeds van de partij. Een nieuw gezicht is bassist Sean Andrews (ex-Chain). Overigens heeft Redemption zich inmiddels voor het live-gebeuren verzekerd van de diensten van toetsenist Greg Hosharian. Dit Amerikaanse heerschap, dat Armeens bloed door de aderen heeft stromen, schijnt een begenadigd en veelzijdig talent te zijn. We zijn benieuwd!

In tegenstelling tot de conceptmatige benadering op het debuut “Redemption” (2003) en “The Fullness Of Time” (2005), waarop het vierdelige titelnummer een samenhangend en doorlopend feuilletonverhaaltje vertelde, is op “The Origins Of Ruin” voor een andere insteek gekozen. Het veelomvattende thema ‘het menselijk bestaan’ loopt weliswaar als een verbindende rode draad door het album, maar iedere song staat tekstueel op eigen benen. Zo worden bijvoorbeeld beladen onderwerpen als miscommunicatie, intolerantie, omkoping, fanatisme en bedrog aangesneden. Interessante kost voor de liefhebber van een beetje diepgang. Ook niet geheel van enige importantie ontbloot, is de rol van producer en engineer Tommy Newton (Helloween e.v.a.). Hij hielp de band ook al met de tot stand koming van “The Fullness Of Time”, maar was deze keer nog nadrukkelijker bij het productieproces betrokken. En die intensievere bemoeienis heeft zijn vruchten afgeworpen, want “The Origins Of Ruin” klinkt stukken beter en dynamischer dan zijn voorganger.

Op “The Origins Of Ruin” komen de sterke punten van Redemption, zoals van Dyk’s superstrakke, metalgeoriënteerde gitaarriffs, Alder’s melodieuze zanglijnen en de complexe, progressieve songstructuren, nog beter voor het voetlicht. Van Dyk toont zich andermaal een begenadigd componist, die beseft dat het draait om de zeggingskracht van de nummers. Heel opvallend is de rol van Ray Alder, die in Redemption meer op zijn plaats lijkt dan in Fates Warning. Door het gemak waarmee hij hier zingt, heeft het er alle schijn van dat zijn stem in deze omgeving veel beter gedijt. Hij klinkt natuurlijker dan ooit en een stuk minder geforceerd. Ronduit prachtig is zijn klein en intiem gehouden optreden in de korte ballade The Origins Of Ruin, maar ook zijn prestaties in het machtig mooie Fall On You liegen er niet om. Echt een heerlijk nummer met briljante versnellingen, bombastische toetsen en een bijzonder smaakvol eind.

Hoe divers Redemption’s muzikale opvattingen zijn, blijkt wel als je het snoeiharde, met felle gitaarsolo’s bevolkte The Death Of Faith And Reason afzet tegen het meesterlijk opgebouwde Memory, waarin de toetsen een voorname plek innemen. Ook heel lekker is de agressief uit je boxen spuitende opener The Suffocating Silence met zijn sterke refrein en spetterende toetsen- en gitaarsolo. Complex, doch retestrak en melodieus gaat het eraan toe in het opzwepende Used To Be. Eigenlijk vormt alleen het wat minder aansprekende Man Of Glass een kleine domper op de ontstane feestvreugde.

Nu maar hopen dat Redemption ook live de geschapen verwachtingen kan waarmaken. Dat zou het progplaatje helemaal compleet maken. Het fantastische “The Origins Of Ruin” is in elk geval een absolute must-have voor een ieder die zich liefhebber van (pittige) progmetal noemt.

Joost Boley