Regency is een relatief nieuwe band uit Frankrijk. Naar mijn weten is dit het debuut van de band en wat dit trio hierop presenteert is niet misselijk. Dit compleet instrumentale album staat vol met spetterende gitaarsoli, fraai toetsenwerk, heerlijk basspel en vooral uitstekend drumwerk. Een vergelijking met genregenoten als NebelNest (toevallig ook uit Frankrijk afkomstig), King Crimson en zelfs het Liquid Tension Experiment is hierbij op zijn plaats.
Ook Regency bedient zich met het grootste gemak van de meest ingewikkelde breaks en tempowisselingen. Het spetterende openingnummer Fugitive (de vijf seconden van Awakening daar gelaten) spreekt wat dit betreft voor zich. Inside begint heavy met hakkend drumwerk van Charles Monzat waarna solerend en superstrak riffend gitaarwerk door Martial Allart het tempo hoog houdt totdat middels een fraaie subtiele piano overgang de schijnbare rust intreedt. Met mooi zwevend Floydiaans gitaarwerk nadert dit nummer het einde waarna ook de algemene stijl weer strakker en heavier wordt.
Alchemist opent met fraai toetsenspel door Kevin Espich waarna het nummer door het stevige gitaarwerk in de richting van Dream Theater en Symphony X opschuift. Ook in dit nummer soleert gitarist Marial Allart bij wijze van spreken de longen uit zijn gitaar. The quest, part 2 (waar is deel 1?) is een bijzonder mooi melodieus stuk muziek wat gedragen word en opgebouwd is rondom de fraaie toetsenpartijen van Espich. Het drumspel is subtiel en ingetogen terwijl het gitaarspel mooi zweeft en herinneringen oproept aan het mooie gitaarspel op Vinnie Moore’s album “Time Odyssey” uit 1988.
Flying to survive neigt het meest naar de inventieve fusion van King Crimson, erg veel tempowisselingen, breaks en tegendraadse ritmes doen ook denken aan het Liquid Tension Experiment. Met name het toetsenspel lijkt zwaar beïnvloed door Jordan Rudess en samen met het sterke gitaarspel maakt het dit nummer tot een heerlijk reis van achteneenhalve minuut.
Izmit klinkt oosters, de muziek van Regency beukt echter onverdroten voort met hakkende drums en wederom toetsenpartijen die op Dream Theater’s “Images and Words” niet hadden misstaan. Het laatste nummer My religion is in mijn ogen ook het beste nummer van de CD. Het stuk duurt bijna tien minuten en hierin hoor je werkelijk alles waar Regency zo goed in is. Afwisselend rustige gedragen toetsenpartijen met mooi zwevend gitaarwerk afgewisseld met razendsnel gespeelde passages waarin de drums en het geweldige heavy gitaarspel de hoofdrol voor zich opeisen. Af en toe hoorde ik ook Dixie Dregs invloeden voorbij komen, maar dat is uiteraard zo vreemd nog niet. Het korte Awakening II lijkt het album te besluiten maar na zo’n 5 minuten stilte hoor je nog een geweldige drumsolo van Charles Monzat.
Kortom Regency heeft een voortreffelijk debuut afgeleverd voor alle progfans die van spetterende en kwalitatief hoogstaande instrumentale rock houden.
Gerard Augustijn