Reign Of The ArchitectAlbum

In 2008 verraste het drietal Yuval Kramer, Erez Yohanan en Hanan Avramovich ons met het voortreffelijke album “Slaves For Life”. Amaseffer – zoals het drietal zich noemt – geeft aan dat dit album het eerste deel is uit een serie van drie. Jammer genoeg wachten we, na zo’n vijf jaar, nog allemaal met spanning op het tweede deel. Yuval Kramer, die het wachten waarschijnlijk ook zat was, is een nieuw project begonnen met de naam Reign Of The Architect, oftewel ROTA.

Het idee voor ROTA is echter al geboren in het najaar van 2008 – kort na het verschijnen van “Slaves For Life” – toen Mauricio Bustamante (een Mexicaanse drummer) via e-mail in contact kwam met Yuval Kramer. Het verhaal van het album is gebaseerd op een idee van Yotam ‘Defiler’ Avni (zanger van de Israëlische death metal band Prey for Nothing), waarmee hij reeds in 2005 bij Kramer kwam. Het verhaal is door Kramer uitgewerkt in een symfonische metal prog opera die zijn weerga niet kent.

Het album opent heel toepasselijk met The End (zoals het openingsnummer oorspronkelijk heette). Het verhaal handelt namelijk over het overleven na een apocalyptische wereldoorlog, heel mooi uitgebeeld in de trailer voor dit album.

At the end, there were no winners – There is not a happy ending
There are survivors – There is an aftermath

Het eerste deel van concept verhaalt over de innerlijke strijd van het menselijke bestaan, met dilemma’s over goed en kwaad, recht en onrecht en onze menselijke natuur om oplossingen te zoeken met geweld en totale vernietiging, maar ook onze overlevingsdrang en solidariteit.

But from these ruins, from these pains, we grow stronger, more durable, maybe hopeful,
That in time we will manage to conquer our nature and rise above it
Unlikely…

Het tweede deel – dat hopelijk op korte termijn verschijnt – zal antwoord moeten geven op de vraag of de mensheid ooit leert van zijn destructieve gedrag.

This is Futile
Het gevoel dat in deze openingszin wordt gelegd, is typerend voor het gehele album. De zang is zeer sterk aanwezig op dit album, waarbij meerdere zangers en zangeressen zijn geselecteerd om de diverse rollen in het stuk te vertolken. De stemmen vullen elkaar perfect aan in bereik en toonhoogte. Ruwe zware stemmen met grunts en screams vermengd met prachtige vrouwelijke vocalen. En de meerdere gitaarsolo’s versterken dit gevoel nog eens en maken dat je helemaal wegzinkt in de muziek.

Hymn to Loneliness is een lofzang die wordt vertolkt door Adva Kramer en Grace Hannah Woolf. Kramer heeft een klassieke sopraanstem, waarmee de hoge noten echt gehaald worden en Woolf heeft een zeer liefelijke meisjes stem, die dus goed bij haar rol – The Girl – past. De eerste helft van het nummer blijft rustig, waarbij vooral de piano van Nina Vouraki het nummer ondersteunt. Vervolgens barst het nummer los in samenzang en een gitaarsolo die door merg en been gaat. Dit album heeft gewoon alles, van gevoelige hymnes, zoals dit nummer tot een stevige symfonische rockopera, bombastisch met orkestrale grootheid, zoals in het daarop volgende nummer False. Sterke vrouwelijk vocalen, maar ook gevoelige grunts, die overigens nergens schreeuwerig overkomen.

The ROTA familie zoals Yuval Kramer dit project noemt, is nog steeds groeiende, zo is ondertussen een nieuwe zangeres Denise Scorofitz toegetreden als vast lid van de familie. De ROTA familie is daarmee op volle sterkte om ook als live band op te treden. Maar de familie kent ook tijdelijke passanten en speciale gasten, zoals Joost van den Broek die op Distant Similarities zijn kunnen op toetsen mag bewijzen en Jeff Scot Soto die de rol van The President vertolkt op We Must Retaliate.

Het is ondoenlijk om alle nummers van dit album te bespreken en zelfs het bespreken van alleen de hoogtepunten zou te ver gaan. Het is natuurlijk altijd lastig om de essentie van een muzikaal hoogstaand concept te vangen in geschreven tekst. Muziek is gemaakt om beluisterd te worden. Ik heb bij dit album daar erg veel moeite bij gehad. Ook het geven van referenties wil soms helpen om de muziek in een hokje te plaatsen. Ik heb echter het gevoel dat deze muziek zich niet in één hokje laat vangen; zo divers, zo uiteenlopend dat elke omschrijving altijd fout is. Zo hoor ik muziek die me doet denken aan Epica, Nightwish en After Forever, maar ook stukken die wat weg hebben van Kamelot, Symphony X en Dream Theater, dan weer Pain Of Salvation of zelfs David Bowie. En natuurlijk zijn er overeenkomsten met landgenoten Orphaned Land en Amaseffer.

De muziek is misschien te omschrijven als een symfonische metal prog opera, vergelijkbaar met Ayreon, maar soms steviger zoals Avantasia of bombastischer en met meer theatrale en orkestrale grootsheid zoals Clive Nolan die maakt. Voeg daarbij een keur aan zangers en zangeressen die ieder afzonderlijk al bovengemiddeld kunnen zingen, maar ook in samenzang overtuigen. Vrouwelijke vocalen die niet onder doen voor Simone Simons, Floor Jansen en Tarja Tarunen, maar ook grunts en cleane zang die er wezen mag. Naast de hierboven genoemde vrouwelijke vocalen horen we op dit album ook de Israëlische zangers Davidavi Dolev, Tom Gefen en Yotam Avni en in Hopeless War horen we de leden van Dark Serpent zingen als de ‘Soldiers’. Maar het is vooral de combinatie van de verschillende elementen die klopt. Hierbij horen ook de muzikale capaciteiten van Yuval Kramer op gitaar, Kyle Honea en Mike LePond op de basgitaar, Mauricio Bustamante op drums en Nina Vouraki op piano. Kramer geeft aan heel perfectionistisch te werk te zijn gegaan, waarbij meerdere muzikanten de revue zijn gepasseerd, die of niet goed genoeg bevonden werden of niet bij het totaal plaatje pasten.

Iedereen die het andere project van Yuval Kramer – Amaseffer – goed vindt, maar ook iedereen die van progressieve metal houdt, alsmede iedereen met een voorkeur voor female fronted muziek, experimentele postrock, gitaargeoriënteerde muziek, symfonische rock, opera, heavy metal, vocaal gestuurde of instrumentaal hoogstaande muziek zullen dit album geweldig vinden. Ik weet niet of ik dan mensen met een voorkeur voor (progressieve) muziek ben vergeten, maar ook zij moeten dit album maar eens uitproberen! Laten we hopen dat dit album wel op korte termijn een vervolg krijgt. Op het tweede (en derde) deel van Amaseffer’s “Slaves For Life” wachten we al te lang.

Mario van Os