ReminaAlbum

De uit het Duitse Düren afkomstige Mike Lamb (Sojourner) en Heike Langhans (Draconian, Ison, Lor3l3i) richten naast hun andere gedeelde project Light Field Reverie een nieuwe groep op onder de naam Remina. Hierin smelten zij hun liefde voor sci-fi met een nogal kosmische benadering samen met de voor hen bekende doom metal. Hun eerste album “Strata” heeft daarmee raakvlakken van alle andere huidige en voormalige projecten van beide muzikanten, maar klinkt toch als iets anders en eigens.

Heike Langhans trekt naast wat toetsen, vooral met haar specifieke zang op dit album, alle aandacht naar zich toe die zij verdient. Dankzij haar mystieke zuiverheid geraken we verwikkeld in een kosmische doom en gaan we een etherische ruimtereis beleven. Het thema zang uit de serie ‘Twin Peaks’ doemt in elke aanzet even op, maar Heike Langhans weet snel de ernst van het moment te benoemen, zonder scherpe articulatie. Haar teksten met langgerekte refreinen worden gebracht met een fluisterachtige zang. Het is van een engelachtig schoonheid waar ontsnappen aan haar hypnotiserende aanwezigheid onmogelijk lijkt.

Medecomponist Mike Lamb bespeelt naast de trippy toetsen ook drums, basgitaar en vooral met gepaste vervorming gitaar. En ook al ontbreken er verpletterende riffs, toch is het ruimtelijke, melodieuze muzieklandschap op “Strata” zeker niet sober van opzet. Uiteindelijk is dit album een atmosferische metal plaat geworden waar alle nummers in een gedragen tempo worden uitgevoerd. Het geluid kent daarnaast veel lagen aan breedte en diepte en blijft toch helder in de productie, waar liefhebbers van Alcest veel in zullen herkennen.

De zeven nummers kruipen langzaam voort met een creepy achtergrondsfeer als uit Vangelis’ “Bladerunner”, waardoor je de metal bijna zou vergeten. Toch is deze zeker aanwezig. Gitaarerupties met de effectenbak vol op distortion zijn aangenaam gekleurd door een ambient filter, zodat het nooit opdringerig wordt. Hoe eenvoudig het geluid in eerste instanties overkomt, zo complex en intens is de uiteindelijke productie geworden. Dat komt omdat het zich richt op overstijgende ruimtelijke sferen die ondervangen worden met duistere rafelranden. Het zweeft gracieus en wordt ondersteund met darkwave en kosmische drone-elementen, zonder dat het album loodzwaar aanvoelt.

“Strata” behoort tot een van de bijzondere albums van dit jaar, ook al klinken de meeste nummers in eerste instantie alle wat gereserveerd en log dankzij de lange gitaaruithalen. Voor velen kan het geheel ook wat treurig overkomen. Wanhoop niet, de klasse zit verscholen in het feit dat tegelijkertijd het album ook als hoopvol en verkwikkend aangehoord kan worden. Fans van Anathema, Kauan en Sigur Ros kunnen hun interessante ontdekkingsreis hier zeker op gaan inplannen en ik adviseer te starten met het nummer Dying Sun dat voor mij met zijn verschuivende post metal elementen het hoogtepunt van dit album is.