Renaissance Album

2019 was een jaar waarin een aantal legendarische bands hun 50e verjaardag vierde. Zo bevonden zich onder andere Yes, Jethro Tull en King Crimson onder de jubilarissen. Ook de Britse symfonische rock groep Renaissance vierde dat jaar het feestje van vijf decennia.

En net zoals hun eerbiedwaardige collega’s vierden ze dat heuglijke feit met een serie concerten en de opname van een live cd/dvd/blu-ray om de feestelijkheden voor het nageslacht vast te leggen. In het geval van Renaissance werd gekozen voor een optreden in het Keswick Theater in Glenside, Pennsylvania, in de Verenigde Staten op 12 oktober 2019. Analoog aan hun meer beroemde collega’s komt zo’n live uitgave dan wat later op de markt. Maar Renaissance maakt het wel heel bont: het werkje, getiteld “50th Anniversary: Ashes Are Burning – An Anthology Live in Concert”, (goede kandidaat voor ‘langste albumtitel ooit’) ziet pas ruim twee jaar later het levenslicht. Zal wel iets met het verschil in populariteit met de eerder genoemde bands te maken hebben. Of met de financiering: er moest een crowd funding actie aan te pas komen om het hele project haalbaar te maken.

Maar dat doet geen recht aan de band: hoewel men, onder aanvoering van de onvermoeibare zangeres Annie Haslam, inmiddels 74 jaar oud, ontegenzeggelijk minder succesvol is geweest in commerciële zin dan eerder genoemde generatiegenoten, geldt dat zeker niet voor de artistieke inhoud. Sterker nog, als er één band is die het predicaat symfonische rock werkelijk verdient dan is het Renaissance wel. Hun versie van (prog)rock muziek en de versmelting ervan met orkestrale symfonische muziek is van ongekende schoonheid en blijkt ook vele decennia later nog niets aan kracht te hebben ingeboet.

Deze live-opname van een concert uit 2019 met het Renaissance Chamber Orchestra is een prachtig eerbetoon aan de symfonische progmuziek (doorspekt met folk, theater en opera) die ooit de groeven sierde van klassiekers als “Prologue”, “Turn Of The Cards”, “Novella”, “ Scheherazade And Other Stories”, en natuurlijk “Ashes Are Burning”, waaraan het nieuwe live-album zijn titel heeft ontleend.

Al negen jaar is er geen sprake meer van nieuw werk, het laatste studioalbum, “Il Grandine Vento”, dateert al weer uit 2013 (in 2014 heruitgebracht als “Symphony Of Light” inclusief bonusnummers). Desondanks treedt de band nog regelmatig op, dit is al weer het derde live-album in successie met voorgangers “Live At The Union Chapel” (2016) en “A Symphonic Journey” (2018) nog relatief vers in het geheugen. Terwijl het iconische “Live At Carnegie Hall” uit 1976 natuurlijk de moeder aller live-shows betekende voor de in 1969 door Keith Relf en Jim McCarty, beiden ex-Yardbirds, opgerichte groep. Die laatste, inmiddels bijna tachtig, zorgt nog voor een verrassing: hij verricht een gastoptreden op een tweetal nummers. Renaissance staat voor schoonheid, melodie en drama en daarvan krijgen we ruime porties voorgeschoteld.

Het optreden heeft de uitgelaten sfeer van een feestelijk evenement, dat is goed te merken aan de reacties van het devote publiek. Het concert start met het melodieuze Carpet Of The Sun waarin Annie Haslam al direct laat horen dat haar stem nog steeds de hoogste regionen haalt. Ook in Ocean Gypsy is Haslam op haar best, het lyrische en melancholieke verhaal van de verloren liefde wordt door de oude hippie op geweldige wijze vertolkt, de hoge noten worden niet uit de weg gegaan. Running Hard is één van mijn persoonlijke favorieten, mede door de prachtige piano-intro van bandleider Rave Tesar. Midas Man, met een mooi stukje a capella, is één van de favoriete jaren ‘70 nummers van zangeres Haslam, zoals ze zelf aangeeft tijdens de introductie.

Het dertien minuten lange Symphony Of Light van het meest recente studioalbum “Il Grandine Vento” uit 2013 is een prima voorbeeld van de symbiose tussen moderne en klassieke orkestrale muziek waar Renaissance patent op heeft. De ode aan Leonardo Da Vinci is een hoogtepunt tijdens het optreden met hoofdrollen voor de piano van musical director Rave Tesar, de stem van Annie en het kamerorkest. Waarna het poppy Island de eerste cd afsluit met zangduet van Haslam en Jim McCarty dus, plus een heerlijk stukje kamermuziek van het ensemble.

Het tweede deel van de show richt zich op meer uitgebreide stukken. Hier wordt het beste uit het orkest gehaald, terwijl de arrangementen nu nog meer opvallen. Er wordt geopend met het luchtige Opening Out, wat wordt gevolgd door Day Of The Dreamer, ook al zo’n karakteristieke song met meerstemming zang van Annie en haar mannen. Let ook eens op het melodieuze spel van basgitarist Leo Traversa. Mystic And The Muse laat een galmende Haslam horen, terwijl A Song For All Seasons een heerlijke klassieker is. Het afsluitende Ashes Are Burning is een van de beste nummers en kan naast Scheherazade gezien worden als magnum opus. McCarty keert terug voor een triomfantelijke, hoewel enigszins ingekorte versie van dit iconische nummer van het gelijknamige album uit 1973. En ik hoor zelfs een elektrische gitaarsolo!

De sopraanstem van Annie Haslam is nog immer indrukwekkend, ze haalt de hoogste tonen nog steeds. Maar het kost hoorbaar meer moeite en af en toe maakt haar stem een trillende en breekbare indruk. Dat neemt niet weg dat de kwieke zeventiger nog steeds ongeëvenaard is en met haar klassiek geschoolde stem baanbrekend werk heeft gedaan voor veel opvolgsters binnen en buiten het genre. Bovendien is ze een innemende persoonlijkheid op de planken en een dankbare frontvrouw voor haar ingetogen groep begeleiders.

Het al genoemde Renaissance Chamber Orchestra, een tienkoppig kamerorkest speciaal samengesteld voor deze tournee, met koper en strijkers, steelt regelmatig de show, vooral de blazers voegen een extra dimensie toe. Geen Prologue, Scheherazade of Mother Russia dit keer, de keuze is reuze met veertien studio-albums. We hebben hier bijna honderd minuten zuivere speeltijd van hoge audio kwaliteit, verdeeld over twee cd’s, een dvd en een blu-ray in een mooi doosje met acht pagina’s boekje. De video is perfect, met meerdere camera’s vanuit verschillende hoeken. Het laat ook de schilderijen van kunstenares Haslam zien die op het grote scherm geprojecteerd worden. Bovendien zijn de introducties en korte verhaaltjes van spreekstalmeester Annie, gekleed in zelfontworpen, kleurrijke creaties met stemmig zwart fluwelen jasje, nu wel volledig te horen, in tegenstelling tot de audio-cd.

Ik heb het voorrecht gehad om Renaissance inclusief Annie Haslam ooit live te mogen zien optreden, in april 2015 in de Boerderij, na ruim veertig jaar absentie. Ik was destijds getuige van een uitstekend optreden en kon weer een vinkje zetten op mijn bucket-list. Dat doe ik nu ook weer, dit live-album is een prima opmaat voor nieuwe optredens waarbij hopelijk niet zo lang gewacht wordt als voorheen om Nederland aan te doen.