Reserve De MarcheAlbum

Reserve De Marche is een in 2010 geformeerde Russische band die met “The Last Twenty Years” debuteert in de voorheen schimmige wereld van de postrock. Een wereld waarin men leeft tussen hoop en vrees, licht en duisternis en al wat dies meer zij. Een wereld waarvan de entree ooit een goed bewaard geheim was, maar met de komst van Google maps kan elke startende band de kleur van de danig verweerde poort op afstand herkennen. Anno 2012 hoef je niet meer op zoek naar een verborgen sleutel, maar kun je gewoon pinnen aan de kassa, waarna een verveelde student je een ticket overhandigt. Met behulp van een kleurig opgemaakte map volg je de wandelroute die vroeger leidde langs originele attracties en niet eerder tentoongestelde freaks die in een grijs verleden grote indruk maakten en mensen vol ontzetting en ongeloof ademloos achterlieten. Heden ten dagen zijn deze acts vervangen door slechte replica’s die zelfs vanuit melancholisch perspectief geen indruk maken, en zeker niet op hen die zich de goede oude tijd als de dag van gisteren herinneren…

Flauw verhaal? Och, een goed verstaander doet zijn voordeel met een half woord en de parallel die hierboven getrokken wordt is zuiver op de graat. Tijden van weleer keren niet terug en wat geweest is, is geweest. Postrock is saai en voorspelbaar geworden en aan alle kanten ingehaald door de tijd. En telkens weer beginnen nieuwe bands aan de zoektocht naar die inherente spanning van de Postrock, een zoektocht die hoogstzelden nieuwe inzichten levert of zelfs maar een fractie van de impact heeft van bands als Russian Circles, Talk Talk, Tortoise, Godspeed You! Black Emperor en ga zo maar door.

Is “The Last Twenty Years” van Reserve De Marche een slechte plaat? Och, ligt eraan hoe je het bekijkt. Ik stel mij zo voor dat groepen tieners in een donkere schuur heerlijk kunnen zwelgen op de zeer degelijk uitgevoerde songs die Reserve De Marche hen voorschotelt. De productie van het album is uitstekend en kwalitatief is het allemaal dik in orde. Vergelijkbaar met Frames’”In Via” bijvoorbeeld. Wat beide platen voor mij gemeen hebben is een veel te grote mate van voorspelbaarheid. Een voorspelbaarheid die dodelijk is voor postrock en een album als “The Last Twenty Years” tot een ellenlange zit maakt. Wil de laatste bezoeker nu alsjeblieft het licht definitief uitdoen?

Govert Krul