Retreat from MoscowAlbum

Het tot stand komen van de eerste cd van Retreat from Moscow was nogal een dingetje. Na de nodige optredens rond 1980 hielden ze het een jaar of veertig voor gezien. Ergens ging weer een vlammetje branden en zo kwam in 2021 “The World As We Knew It” uit. Gelukkig voor de fans deden ze niet nog eens zo’n periode over het maken van de opvolger. Sterker nog, “Dreams, Myths and Machines” ligt al in de winkel!

Het gezelschap uit Wales moest de nodige problemen overwinnen om alles netjes opgenomen te krijgen. Vanuit verschillende studio’s werden opnamen uitgewisseld. Drummer Greg Haver moest dit zelfs vanuit Nieuw-Zeeland doen. Het resultaat mag er zijn. Retreat from Moscow maakt pittige neo-prog, waarvan de basis, hoe kan het ook anders, voor een deel ook in de jaren 70 ligt. Zo horen we vleugjes van Marillion en Pendragon terug in de muziek. Soms duikt de stevigheid van Saga op en een likje Pink Floyd valt ook waar te nemen. Ze behandelen uiteenlopende thema’s, van mythologie tot een heel naar toekomstbeeld, van sociale spanning tot misstanden uit het koloniale verleden in de Verenigde Staten.

Veelkunner John Harris is een prima zanger met een aangename stem, waar soms een prettig randje aan zit. Zijn gitaarspel is ook prima en een enkele keer haalt hij ook de dwarsfluit tevoorschijn. Maar ik ben toch vooral onder de indruk van het toetsenspel van Andrew Raymond, en van ook weer Harris. Doorlopend zijn golven klassiek toetsenspel te horen en de aantrekkelijke solo’s zijn niet van de lucht. Dat begin al in opener Saving California, een lekker rocknummer, vol met die hartverwarmende toetsenpartijen.

John Harris mag een prima gitarist zijn, die er ook smakelijke solo’s uitgooit, maar Windchill krijgt een duidelijke upgrade door het slepende gitaarspel van Robin Armstrong van Cosmograf. Zijn solo’s zijn indrukwekkend in dit prachtige nummer. The Machine Stops is met dik dertien minuten het langste nummer. Hieraan levert Andy Tillison van The Tangent een forse bijdrage, met de van hem zo bekende toetsensolo’s, inclusief het nodige Hammond-werk. Het nummer golft op en neer, met ook pianostukken, een priemende basgitaar en dwarsfluit, naast de uitspattingen van Tillison.

Het lange, instrumentale intro van I Can Hear You Calling is ronduit om te smullen. Gitaar en toetsen zwepen elkaar op. Jillian Slade zorgt subtiel voor een extra vocaal accent. Deze tienplusser is rijk aan boeiende overgangen met ook verstilde pianopassages.

Retreat from Moscow heeft ten opzichte van hun debuut een ontwikkeling doorgemaakt. Het AOR-gehalte is minder geworden, de composities klinken rijker en volwassener. Harris zet gelukkig minder zijn James Labrie-stemmetje op. Retreat from Moscow heeft met “Dreams, Myths and Machines” een heerlijk album gemaakt, dat zonder meer naar meer smaakt.