RetroheadsAlbum

Retroheads is een Noors proggezelschap. “Introspective” is hun tweede plaat, een uur symfo met de charme van Kayak, de operette van Saga en de pit van Spock’s Beard. Retroheads is niet helemaal van dezelfde klasse, maar toch is dit een erg prettig plaatje.

Componist Tore Be Bendixen schrijft muziek die bekend klinkt en maakt daarbij gebruik van het juiste instrumentarium, van MiniMoog tot Mellotron. Af en toe voegt hij een experimentje toe, vooral in de studiotechniek, maar meestal blijft hij veilig binnen de lijntjes. Lekker retro (duh!) en bij vlagen erg fijn, zoals Black Hole Eyes met zijn heerlijke opening en prachtige synth-solo, of het mooi filmische intro van Be Aware. Bendixen heeft zijn roots in de jaren ’70 en draagt zijn invloeden als medailles.

Zijn composities zijn niet evenwichtig. Ze hebben vaak een wat clichématige basis en wat hij daar vervolgens mee doet, pakt in de ene passage beter uit dan in de andere. Zo heeft het refrein van Be Aware een prachtige, bijna jazzy akkoordvolgorde, terwijl de coupletten knullig zijn. I Turn To You is een saai ding, op het instrumentale gedeelte na. Ook de andere stukken laveren tussen beeldschoon en gewoontjes. Daarbij krijgt de componist wel weinig hulp van zijn zanger. Mike Mann heeft een beperkt bereik en niet altijd de vastheid die het materiaal verdient, bij vlagen doet hij aan Roine Stolt denken.

Gelukkig beschikt Bendixen ook over twee achtergrondzangeressen die alle nummers nét dat beetje charme en ‘je ne sais qua’ geven dat de plaat anders zou missen. Luister maar eens naar de intro van Slaves Of Gold, een wat pompeus minidrama dat gered wordt door de dames.

“Introspective” klinkt prachtig, op een paar mislukte experimentjes na (wie is verantwoordelijk voor dat rare gekakel in Slaves Of Gold? Nú in de hoek!). Dat komt voor een belangrijk deel door het antieke instrumentarium, maar ook door het vakmanschap waarmee de dames en heren de muziek spelen. Daarbij gaat een eervolle vermelding naar Girnius, wier dwarsfluit een frisse toevoeging is tussen al dat analoge gezoem.

Echt beroerde composities bevat de plaat trouwens niet, net zo min als briljante uitschieters, misschien op de prachtige afsluiter Karma na. Het is een beetje als met Glass Hammer: erg in orde, helemaal zoals het zou moeten – en misschien wel daarom net niet goed genoeg voor een revelatie. Dat kleine beetje lef of gekkigheid dat de band naar een hoger niveau zou kunnen tillen, moet er voor een volgende plaat toch écht nog even bij.

Erik Groeneweg