Rhapsody (Of Fire)Album

Er was eens………

Met deze woorden beginnen de meeste sprookjes. De heren van het Italiaanse Rhapsody hebben waarschijnlijk veel van dat soort verhaaltjes te horen gekregen in hun jeugd. Die moeten wel veel indruk gemaakt hebben, want ze zijn nog altijd danig gefascineerd door deze wereld van fantasie en fictie. Hun muziek wordt al vanaf het prille begin in 1997 gedomineerd door tovenaars, elfen, monsters en andersoortige eigenaardige wezens. En dat is op hun nieuwste album niet anders. Alleen heeft Rhapsody het dit keer nog grootser aangepakt. Ze waren al de ongekroonde koningen van de overdadige symfonische metal, maar blijkbaar konden er nog een paar tandjes bij.

Door de overstap naar een nieuwe, grotere platenmaatschappij kreeg de groep de beschikking over een flinke zak met geld, en dat heeft er toe geleid dat Rhapsody voor het eerst gebruik heeft kunnen maken van een echt orkest en een veelkoppig koor. Daar hebben de heren dankbaar hun voordeel mee gedaan, want de band klinkt nog massaler, nog bombastischer dan we al van ze gewend waren. Ze hebben ook maar meteen een nieuw etiket op hun muziek geplakt. Voortaan moeten we Rhapsody’s stijl zien als ‘film score metal’. Ach, het beestje moet een naam hebben, zullen we maar zeggen.

Ook hebben onze Italiaanse vrienden de hulp ingeroepen van acteur Christopher Lee, die de laatste jaren volop in de belangstelling staat door zijn rol in de Lord Of The Rings trilogie. Een logische keuze want het verhaal waarop “Symphony Of Enchanted Lands II” is gebaseerd, heeft vele raakvlakken met de verhalen van Tolkien. Lee fungeert met zijn diepe stemgeluid als verteller van de Rhapsody saga. In opener The Dark Secret doet hij uit de doeken waar het allemaal om draait. Ook in een aantal andere nummers komt hij nog voorbij.

Zeven boeken met wijsheden die opgespoord moeten worden, vormen de basis voor het fictieve verhaal. Alle gebeurtenissen staan symbool voor dingen die in de hedendaagse wereld gebeuren. Fantasie en werkelijkheid, heden en verleden lopen door elkaar heen en worden gesitueerd in een sprookjesachtige sfeer. Eigenlijk gaat het gewoon over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad. De heren van Rhapsody zeggen dat ze in hun sprookjesvertellingen wel degelijk een sociaal kritische boodschap verpakt hebben en wie zijn wij om daaraan te twijfelen. Iedereen moet zelf maar uitmaken wat hij (of zij) leest in deze gefantaseerde schrijfsels.

Ondanks alle hooggespannen en opgeklopte verwachtingen is het toch wel enigszins teleurstellend wat “Symphony Of Enchanted Lands II” op muzikaal gebied te bieden heeft. Het mag dan allemaal nog grootser en overweldigender zijn, compositorisch is er weinig nieuws onder de zon. Hier en daar is er zelfs sprake van het zichzelf herhalen. Op sommige momenten bekruipt mij het gevoel dat de bron van nieuwe ideeën een beetje opgedroogd is. Rhapsody staat nog steeds op eenzame hoogte in dit genre, maar het spook van de herhaling komt regelmatig haar neus aan het venster drukken. Het valt wel op dat de metalpoot van Rhapsody’s muziek wat aan terrein inlevert. De klassieke passages nemen heel frequent de overhand en daardoor zijn de scherpe kantjes flink bijgevijld. Het theatrale aspect staat nadrukkelijk op de voorgrond, nog veel meer dan in het verleden. Natuurlijk geholpen door de overdonderende, magistrale productie, want die is om door een ringetje te halen. Je wordt echt omvergeblazen door de massale, superbombastische sound.

De Rhapsody aanhangers zal het allemaal worst wezen en die zullen deze “Symphony Of Enchanted Lands” dan ook met het nodige enthousiasme omarmen. Voor hen is het smullen vanaf de eerste tot de 72ste minuut.

Joost Boley