Marsh, Rhys And The Autumn GhostAlbum

Er wordt in sommige kringen wel eens beweerd dat toeval niet bestaat, maar enkele dagen nadat ik kennis maak met “The Fragile State Of Inbetween” lees ik op de interne mailinglist van Progwereld de aankondiging van een nieuw album van Rhys Marsh And The Autumn Ghost. Daar de muziek op het debuut mij zeer aanspreekt, meld ik me dan ook maar meteen aan om deze plaat te bespreken. Het mag dus geen verrassing zijn dat een recensie-exemplaar van dit tweede album uitgerekend in mijn brievenbus belandt.

Rhys Marsh is een in Noorwegen woonachtige Engelsman, die in november 2008 debuteert met het hierboven genoemde “The Fragile State Of Inbetween”. Dit ingetogen album trekt enige tijd later mijn aandacht vanwege de karrenvracht aan gastmuzikanten die zijn opwachting maakt, waaronder bekende namen als Nicklas Barker (Anekdoten en Morte Macabre), Ketil Vestrum Einarsen (Jaga Jazzist en White Willow) en Mattias Olsson (AK-Momo, Änglagård, Nanook Of The North, Pineforest Crunch en Reminder).

Nog geen jaar later is Marsh alweer terug met een compleet nieuw album. Evenals op zijn eersteling wordt de emigrant bijgestaan door een indrukwekkende lijst van muzikanten met klinkende namen als Trude Eidtang (White Willow), Ketil Vestrum Einarsen, Lars Fredrik Frøislie (The Opium Cartel, White Willow en Wobbler) en Mattias Olsson. Terwijl zijn introverte debuutplaat hevig beïnvloed is door de muziek van Nick Drake, David Sylvian en Scott Walker, wijst de naald van het kompas op “Dulcima” meer in de richting van de conventionele progressieve rock.

Ofschoon het pastorale karakter van het debuut ook op “Dulcima” aanwezig is, kent het ruim vijftig minuten durende album een donkerder, meer stedelijk geluid. Hierdoor komen de acht composities wat meer in het straatje van bands als Anekdoten, Landberk, No-Man en, vooral, White Willow te liggen. Omdat de gekende invloeden van Nick Drake, David Sylvian en Scott Walker niet helemaal worden afgezworen resulteert dit in een soort melancholische progressieve folkrock. Ondanks dat de algehele sfeer van het album tamelijk ingetogen en beheerst te noemen is, bezit de plaat over meer dan voldoende melodramatische bombast om de luisteraar voortdurend bij de les te houden.

“Think of this as the cityscaped counterpart to my first album’s rural stillness”, schrijft Rhys Marsh in de binnenkant van de fraai vormgegeven digipack. Naar mijn mening is “Dulcima” een uitstekend geproduceerde, modern klinkende progressieve folkrockplaat waarin invloeden uit het verleden op eigentijdse wijze naar het heden vertaald worden. Ik schaar me dan ook achter zijn woorden in het boekwerkje van de cd. Trouwens, wie ben ik om de bezieler achter dit album tegen te spreken?

Frans Schmidt