Rhys Marsh and the Autumn GhostAlbum

Het Noorse Termo Records is specialist in het uitbrengen van kaartenbakprog. Vrijwel ieder album dat het label uitbrengt lijkt op dezelfde manier gemaakt: de projectleider krijgt twee kaartenbakken voor zich. In de eerste zitten talloze muzikanten uit bekende, doorgaans Scandinavische progacts als White Willow, Wobbler, Anekdoten en Änglagård en de tweede bevat een breed scala aan ‘klassieke’ proginstrumenten. Het gebruik van Mellotron is verplicht, maar verder moet de voorman blind een aantal kaarten trekken en op basis daarvan een prachtig album opnemen. Met “The Blue Hour” volgt de in Noorwegen woonachtige Brit Rhys Marsh, onder de naam Rhys Marsh and the Autumn Ghost, voor de derde keer deze succesformule, met uitstekend resultaat.

Op “The Blue Hour” begeeft Marsh zich weer in dezelfde hoek als op zijn vorige albums, “Dulcima” en “The Fragile State of Inbetween”. De muziek is melancholisch en veelal ingetogen, maar ook erg dynamisch, met regelmatig bescheiden uitbarstingen (als zoiets bestaat). Hierbij valt een heel rijtje voorbeelden te noemen, die allemaal bijdragen aan Marshs eigen geluid: King Crimson, no-man, Talk Talk, Anekdoten, Änglagård, Landberk, Van der Graaf Generator, labelgenoten White Willow, enzovoorts. Ook is de invloed van singer-songwriters als David Sylvian te herkennen, op “The Blue Hour” meer nog dan op voorgaande albums.

Toch is “The Blue Hour” niet een directe voorzetting van Marshs vorige albums. Integendeel, op dit album ligt de nadruk net anders. De muziek klinkt organischer, meer in de hoek van de late Talk Talk, en er is een grotere rol weggelegd voor blazers. Mede hierdoor, en ook enigszins door de zang, doet de muziek soms denken aan “Brilliant Trees” van Sylvian, zoals het begin van Further From The Truth, dat overgaat in een pastoraal stukje prog dat doet denken aan de vroege King Crimson.

Dit soort ingetogenheid wordt echter vaak onderbroken met hardere progmomenten. Een mooi voorbeeld hiervan is het korte maar zeer mooie nummer Wooden Heart, dat bombastische hoempapablazers en scheurende Mellotron afwisselt met zachte, bijna gefluisterde zang. Ook op andere momenten wordt deze bijzondere spanning fraai uitgewerkt, zoals Broken Time. Het nummer kent een lange opbouw en wordt steeds drukker en voller, waarbij duidelijk Starless van King Crimson als inspiratiebron aangehaald kan worden. Marsh toont zich met dit soort nummers meester in het scheppen van bijzondere spanningsbogen.

Hoewel “Dulcima” en “The Fragile State of Inbetween” allebei zeer mooie platen zijn, die veel te bieden hebben voor liefhebbers van uitstekende melancholische prog, is “The Blue Hour” het beste wat Rhys Marsh and the Autumn Ghost tot dusver uitgebracht hebben. Marshs stijl is nog gebalanceerder dan voorheen en zijn beheersing van muzikale dynamiek zorgt ervoor dat het album een opmerkelijke spanning vasthoudt. Samen met zijn kaartenbakgastmuzikanten heeft Marsh met “The Blue Hour” dan ook weer een bijzonder fraai album afgeleverd.

Christopher Cusack