“Frankenstein” is het tweede album van de Britse multi-instrumentalist Richard Campbell. Het album is een rock (progmetal) opera gebaseerd op het beroemde verhaal uit de negentiende eeuw van Mary Wollstonecraft, beter bekend onder haar pseudoniem Mary Shelley. Het tot de verbeelding sprekende en op tal van beeld- en geluidsdragers uitgekauwde verhaal hoeft natuurlijk geen nadere introductie. Des te opvallender vond ik het dat een onbekende Britse muzikant tijd en energie steekt in nog maar eens een plaatje over deze gecreëerde persoon.
Richard Campbell is voor mij een volslagen onbekende. De man is afkomstig uit Londen en heeft een historie in diverse groepen. Als kind begon hij met piano spelen, waarna hij zich bekwaamde in tal van andere instrumenten. Die kwaliteiten komen hem nu goed van pas, want hij speelt alle instrumenten zelf. En dat doet hij met verve. In 2010 debuteerde hij al met een soortgelijk album “Orpheus”. De zang op “Frankenstein” wordt voor rekening genomen door de voor mij net zo onbekende vocalisten JT Eaton, Alexandra Martin (heeft een verleden in een Britse gothic metalband), Tamis Csemez en Tom Boon. Zij vervullen respectievelijk de rol van het monster (van Frankenstein), Elizabeth Lavenza, Victor Frankenstein en kapitein Robert Walton. Maar net als Campbell zetten de vocalisten hier een prestatie van formaat neer.
De muziek op “Frankenstein” is een mix van Dream Theater, Symphony X, Chain en Frameshift. Laatste twee projecten komen uit de school van de Amerikaanse Duitser Henning Pauli, waarmee de hele opzet van deze schijf muzikaal gezien grote overeenkomst vertoont. Net als met “Leonardo: The Absolute Man” overigens, het project van Wayne en Trent Gardner. Ondanks dat “Frankenstein” zijn rustige momenten kent, bestaat de hoofdmoot uit goed gespeelde progressieve metal met een orkestrale en soms bombastische inslag. Ook hiervoor komt Campbell alle eer toe.
Zoals het een rock opera betaamt wordt er heel wat afgezongen door de vier geschoolde vocalisten. Vooral de afwisseling tussen de verschillende stemmen, rollen en harmonieuze samenzang maken deze schijf het genieten waard. Vooropgesteld dat je van flinke stukken tekst houdt. Campbell en consorten hebben met dit album enorm verrast. Met interesse zal ik hem en zijn toekomstige projecten gaan volgen.
Hans Ravensbergen