Armstrong, RickAlbum

Zo’n vijftien jaar geleden ontmoette Marillion-gitarist Steve Rothery Neil Armstrong. De man die in 1969 als eerste voet op de maan zette bleek groot fan van de groep zijn, evenals zijn zoons Rick en Mark. Een vriendschap ontstond, waarna Rothery Rick als bassist meenam op een concertreeks naar Chili en Marilion-bassist Pete Trawavas hem als gitarist adopteerde voor zijn hobbyband Edison’s Children. Een muzikaal baasje dus, die Rick, terwijl hij al een tijdje broedde op een eigen album.

Begin april verscheen zijn eerste soloplaat, “Infinite Corridors”, waarop hij zich van een elektronische kant laat zien. De gitaar is niet afwezig, maar verder is dit een plaat vol voortkabbelende en downtempo elektronica. Categorie Tangerine Dream, Jean-Michel Jarre, wat gedragen melodieën in de stijl van Vangelis en wat moderne atmosferische ambient, afstammend van de Berlijnse school. Niet zo baanbrekend en wereldschokkend als de verdiensten van z’n pa, maar Armstrong laat zich hiermee wel van een andere kant zien.

De eerste vdertig minuten zijn puur solo. Zeven redelijk lange stukken die op zichzelf staan, maar wel een eenheid van sfeer uitstralen en een zeker experimenteel karakter wat betreft geluiden bevatten. Na de zoekende opener Hypernova krijgt het album meer vorm vanaf het titelnummer, waarin Armstrong zelfs af en toe soleert en zijn gitaren – puur begeleidend – bespeelt. Chaos Theory is het meest ritmisch, waarbij een sequencer-loop de onderlaag blijft domineren en Armstrong er diverse partijen overheen speelt.

Wat bijna elk nummer ontbeert, is een soort climax. Nergens weet hij een duidelijk punt te maken, het blijft allemaal wat gereserveerd, aan de oppervlakte en richtingloos. Zodoende is dit ook geen album waarin je opvallende wendingen of verrassingen kan verwachten. De laatste twee stukken bevatten bijdragen van de vier gasten en liggen in de lijn van de rest van het album. Verwacht geen snarenvuurwerk van Mitchell, Rothery of Levin: hun bijdragen zijn dusdanig elektronisch bewerkt dat ze behoorlijk verdrinken in het totaalplaatje.

Ergens ligt het natuurlijk wel voor de hand. De zoon van de eerste man op de maan maakt nu een plaat vol ruimtelijke elektronica. Maar “Infinite Corridors” is allesbehalve een schot voor open doel: als gitarist en bassist beleeft Rick Armstrong met deze plaat vooral zelf een opmerkelijke zijstap. Een weinig opzienbarend album vol sfeervolle elektronische muziek. Niets meer dan dat.