Miller, RickAlbum

Het album “One Of The Many” is het zoveelste werk uit de koker van Rick Miller. Het neemt de luisteraar opnieuw mee op zijn bekende reis over gerieflijke wegen en glooiende heuvels, vol kalme melodieuze progrock en teksten die tot nadenken stemmen. Het is weer een album waarvan de Miller-fan weet wat hij kan verwachten en dus niet teleurstelt nog verrast. Voor alle begrippen en verwijzingen wijs ik je graag naar de recensies van al zijn vorige albums op onze site. Ik wil liever niet in dezelfde herhaling vallen als de sympathieke Canadees dat zelf andermaal doet.

Wat niet helpt is dat de albumtitel “One Of The Many” de suggestie kan wekken dat het om een doorsnee album gaat. Natuurlijk verwijst de titel naar zijn teksten. Getuige de stugge voortzetting van de al heel lang geleden ingeslagen muzikale weg, krijgen we echter nog steeds dezelfde stemmige symfonische progrock, voorzien van een melancholische toets en afgerond met een folky inslag, te horen.

Het aantal lyrische gitaarsolo’s waar ik zo naar verlang, is echter voor mij te beperkt. Hierdoor wordt er slechts af en toe een paar lekkere tempoversnellingen ingezet en even flink doorgeschakeld. Zo zonde dat hij dit sterke spelelement niet vaker inzet, want de heerlijke gitaarsolo in Wonderlust dekt de naam volledig, als je een Pink Floyd-fan bent. Wat dat aangaat had het album voor mij beter ‘One Of The Few’ kunnen heten. De variatie moeten we zoeken in het oosters getinte The Lost Years, maar een buitenissig avontuur, manoeuvrerend over vreemde wegen, wordt het verder nooit.

De kracht zit hem zoals altijd in de aangename productie en arrangementen. Elk nummer is zorgvuldig opgezet en uitgewerkt, met oog voor detail en reflectie. De aanvullende instrumentatie van fluit en strijkers is subtiel en zorgt ervoor dat de focus altijd op Miller’s stem en de tekst ligt. En daar zit de crux van het verhaal. Het zijn progluisterliedjes voor in de auto, waarbij je de Lane Departure Warning, of -nog beter- de Lane Assist wel aan moet zetten. Want ook al zal Rick Miller altijd keurig met zijn muziek binnen de witte wegstrepen blijven, de waarschuwingspiep moet wel afgaan, mocht je achter het stuur in slaap vallen bij zijn rustige zangstem. Of nog erger, en beland je net als ik in een zompige berm, nadat ik tussen de teksten door hoorde dat hij zowaar over een Night In White Satin zong. Die zag ik even niet aankomen. Volgende album: meer huilende gitaren graag!