Wakeman, RickAlbum

En wederom wordt in een kartonnen doosje een verzameling oude concertopnames van Rick Wakeman uitgebracht door het enigszins vage Floating World Records. De eerste box werd door mijn collega afgedaan als een verzamelaarobject en daar is met betrekking tot deze tweede uitgave ook niets teveel mee gezegd. Toch heeft deze opvolger iets meer dat het vorige stapeltje van vijf cd’s niet bevat: historische relevantie. Dat is, zeker bij degelijke blootlegopnamen, een grote bijkomstigheid.

Om te beginnen bij het begin, natuurlijk is de verpakking van een laag en amateuristisch niveau. Dun karton, felle kleuren: hier wordt in zekere zin ook de draak gestoken met het fenomeen ‘bootleg’. Ook de tracklisting op de achterzijde van het doosje is niet compleet en mist, klaarblijkelijk, bij het afspelen van de cd’s de vermelding van enkele nummers. Ter vergelijking: een jaar of tien geleden heeft het Engelse Castle-label officiële bootlegs van ELP en Tangerine Dream uitgebracht en die zijn veel mooier van uitvoering. Nee, dan moet de meerwaarde echt worden gezocht op de cd’s zelf. Opnames die volgens de berichten afkomstig zijn uit de collectie van de Engelse toetsenist zelf, maar het zou zomaar kunnen dat het opgepoetste ‘fan releases’ zijn. Niet dat het afbreuk doet: de vijf cd’s klinken alleszins zeer redelijk.

De opnames van de “It’s Nearly Christmas” tour uit 1997 zijn afkomstig van een tape die een registratie van het mengtafelgeluid bevat; de andere vier cd’s zijn publieksopnames, al dan niet in behoorlijk helder stereogeluid met de meeste instrumenten prima hoorbaar. Nadeel is dat alleen het eerste deel van het concert is gebruikt: na een Beatles-medley is het feest, met onder andere Rick’s zoon Alan en zeer gevatte aankondigingen, afgelopen.
London 1976 laat Wakeman horen ten tijde van zijn “No Earthly Connection” tournee; een plaat die een aantal prachtige, ietwat bombastische stukken bevat en dit concert onderstreept dat. Hetzelfde geldt voor de opnames gemaakt in Preston in 1981, toen zijn “1984” album hoge ogen gooide bij zijn fans. De band waarmee Wakeman toen op tournee was overstemde af en toe zijn toetsenwerk, maar dit is nog steeds een interessante periode uit zijn sololoopbaan. Zeker in het licht van alle Yes-perikelen uit die tijd.

Het klapstuk (letterlijk en figuurlijk) van deze box is het roemruchte concert dat Wakeman met zijn band in augustus 1974 gaf tijdens een festival in de Crystal Palace Bowl in Londen. Een bijna complete uitvoering van “Journey To The Centre Of The Earth” wordt aangevuld met wat “Six Wives”- materiaal. De toetsenist is overwerkt: heeft hard gewerkt aan zijn tweede soloplaat, is inmiddels uit Yes gestapt en na dit bewuste Crystal Palace-concert betaalt hij de tol van zijn drukke (en genotsmiddelenrijke) leven op dat moment. Wakeman krijgt een hartaanval, wordt de volgende dag opgenomen in het ziekenhuis en moet noodgedwongen rusten. Hoe enthousiast hij vlak voor deze inzinking tekeer is gegaan, laat deze cd op bijna nostalgische wijze horen.

Het is al gezegd, maar verwacht met deze uitgave geen goudmijn van vergeten opnames uit artistiek gezien belangwekkende perioden uit het leven van Rick Wakeman. Deze box illustreert eerder het ‘andere’ werk van de toetsenist uit die jaren en werkt aanvullend bij zijn studiowerk (zoals vaker het geval is met bootlegs). Daarnaast is het puur subjectief hoe iedere luisteraar de kwaliteit van het gebodene op zich in laat werken. Feit is wel dat deze collectie veel interessanter materiaal laat horen dat die Bootleg Box vol. 1. Maar of een eventuele derde box daar nog iets aan kan toevoegen is maar de vraag. Eigenlijk is met deze box, en dan met name het Crystal Palace Bowl 1974-concert, alles gezegd. Wordt het niet eens tijd voor weer een leuke Yes-box met oude opnames?

Wouter Bessels