Wakeman, RickDVD

Wakeupman!Een reis naar het centrum van de aarde? Ben je niet goed bij je hoofd of zo? Als je dan ook nog de drie P’s van ‘Pompeus’, ‘Pretentieus’ en ‘Protserig’ als basis van dit project lijken te dienen, moet je als toehoorder verdorie oppassen dat je de verwachtingen niet te hoog hebt zitten.

Het jaar waar we met onze teletijdmachine naar toe reizen is 1975. De tournee is naar aanleiding van het project “Journey To The Centre Of The Earth”, dat evenals voorganger “The Six Wives Of Henry VIII” (het beste verkopende Wakeman album) weer gebaseerd is op een boek, ditmaal van Jules Verne. De man heeft ‘no’ gezegd tegen nog een hoofdstuk Yes en het is juist deze periode die als het meest belangrijke voor de Engelse toetsenvirtuoos gezien wordt. Muzikaal maar ook privé is de inspiratie niet van de lucht, wanneer na Oliver nu Adam aan de familie is toegevoegd; heren waar we later op muzikaal vlak meer van gaan horen. Maar goed, laat ik me niet begeven op zijsporen, want we zijn hier bij elkaar vergaderd om te genieten van de onderneming naar het centrum van de aarde. Het is toch buitengewoon heerlijk om al dat oude toetsenspul zo gedurende het 94 minuten durende concert op het podium bijeen te zien? Uiteraard vliegen de (Moog)solo’s de 30.000 toeschouwers om de oren. Die handen die bliksemsnel over het zwart wit van de toetsen razen en waar ik zelfs ’s nachts over droom, maar al is de vinger nog zo snel, de importantie van de compositie achterhaalt hem wel. Het blijkt ook nog eens dat Wakeman niet alleen snel is met zijn vingers, hij is ook rap van de tongriem gesneden, vooral de Japanners moeten het ontgelden tijdens één van zijn anekdotes, maar gelukkig heeft deze verbale diarree geen echte invloed op de show.

Plaats van handeling is Melbourne, Australië, de ‘Sydney Myer Music Bowl’. Van “The Six Wives Of Henry VIII” worden Catherine Parr (het eerste nummer, heerlijk ‘klassiek’ gedaan), Anne Boleyn en Catherine Howard gespeeld en van “The Myths & Legends Of King Arthur…” zijn Guinevere (Mellotron) en Merlin vertegenwoordigd. Het orkest haalt een beetje de vaart uit de show en de begeleidende band is niet echt van de kwaliteit die je mag verwachten van een kanon als Wakeman, die gedurende zijn solocarrière wel meer liet blijken dat hij niet een erg gelukkige hand had in het uitzoeken van medemuzikanten. De zangers zijn oké, maar niet wereldschokkend. Niet alles is dus vlekkeloos, maar toch heeft de show heel veel magische momenten voor me, vooral omdat ik een toetsenfanaat ben en op dat gebied valt er best veel te genieten.

Aardig is het akoestische gitaargedeelte in Catherine Howard. Nee, verwacht geen Steve Howe perfectie van Jeffrey Crampton, maar de man doet zijn best. De Clavinet maakt z’n opwachting in The Recollection, maar helaas verdwijnt de magie tijdens het rommelige In The Hall Of The Mountainking gedeelte. Het orkest maakt alles behalve indruk en lijkt soms ronduit misplaatst (gedurende het concert zie je ook orkestleden vertwijfeld kijken: wat doe ik hier in vredesnaam?). Blijkbaar is Wakeman er ook niet erg tevreden over, want er komt een reprise aan het einde van het concert en die is een stuk beter te pruimen. Wakeman gooit zichzelf trouwens wel helemaal in de strijd, met de aantekening dat de Engelsman soms improviserend bezig is en dat is waarschijnlijk lang niet voor iedere toehoorder een groot plezier.

Buiten het muzikale gedeelte zien we nog wat humoristische rekwisieten in beeld. Het is duidelijk, al is dit concert schandelijk ‘over the top’, Wakeman is dus niet zo arrogant door zichzelf heel erg serieus te nemen. En dat is ook tegenwoordig een verademing, want niets is slaapverwekkender dan iemand die uit de hoogte doet.

Video
Het beeld is verrassend scherp en helder, als je kijkt dat we spreken over dertig jaar geleden. De camerastandpunten zijn niet altijd even gelukkig gekozen, maar ook daar gelden dezelfde verzachtende omstandigheden. De effecten zijn van het Bohemian Rhapsody (Queen)kaliber. Dit geeft je dat zeventiger jaren gevoel, al doet het tegenwoordig een beetje oubollig aan.

Audio
De dvd is al eens eerder uitgebracht, maar het geluid is opgepoetst. Het geluid wordt nu in Stereo, Dolby Digital en DTS aangeboden.

Extra’s
De vorige uitgave stamt uit 2001, die versie was zonder extra’s. Als toetje op deze heruitgave is een terugblik op de concertenreeks door de op leeftijd gekomen heren. De humor is niet van de lucht en het is erg interessant om even terug te gaan in de tijd. De overvloed aan verhalen herbergt een schat aan informatie voor de liefhebber.

Natuurlijk wordt dit project een beetje overschat, op compositorisch vlak heeft Wakeman bijvoorbeeld wat steken laten vallen, wat resulteert in soms langdradige stukken, die ook als zodanig aanvoelen, omdat de rest van de band niet erg inspirerend speelt. Aan de andere kant moet je de durf waarderen die Wakeman had om dit vorm te geven. Hoe het ook zij, Wakeman zal er niet om malen want er zijn wereldwijd 12 miljoen stuks van de cd verkocht. Ook moet je er van houden dat er constant iemand de gebeurtenissen aan elkaar praat. Ik ben er zelf niet zo’n enorme liefhebber van, al moet ik zeggen dat Terry Taplin zich uitstekend kwijt van zijn taak. Trouwens het lijkt wel of Wakeman’s vertoning een rechtstreekse aanval op Keith Emerson (ELP) was om de rechtmatige toetsenkoning van de troon te stoten. Of hem dat gelukt is? Voer voor een discussie. Trouwens die cape meneer Wakeman, die stond Superman veel beter. Japans grapje!

Ton Veldhuis