Wakeman, RickAlbum

Zeer recent bracht Purple Pyramid records een bijzondere verzameling nummers uit van de legendarische Yes toetsenist Rick Wakeman. Al meer dan vier decennia staat Rick Wakeman bekend als een visionair showman, uitvoerend artiest van enkele van de meest extravagante optredens ooit, en verantwoordelijk voor adembenemende solo’s en fantasierijke passages ooit vastgelegd op de plaat of het podium.

Onder de weinig inventieve titel “Starship Trooper”, verschijnt een bijzondere collectie met een aantal niet eerder uitgebrachte nummers waaronder een vertolking van Tool’s Sober plus een aantal covers van The Who, Pink Floyd en The Doors, waaronder vijf nooit eerder uitgebrachte versies. De verzamelaar bevat ook optredens van Gong’s Steve Hillage, Yes’ Billy Sherwood, Steve Howe en Tony Kaye, Star Trek acteur William Shatner, Colin Moulding, Jerry Goodman, Nik Turner, Carmine Appice plus een aantal anderen. Het geheel staat grotendeels onder productionele leiding van Billy Sherwood, die wel meer van dit soort projecten op zijn naam heeft staan.

Blijkbaar is er veel onduidelijkheid over het album, want Wakeman vond het noodzakelijk om op zijn eigen website een verklaring af te geven over de achtergrond van het album. Mensen vroegen hem zelfs of het hier wel om een legale uitgave gaat. Dat blijkt wel het geval te zijn, maar het album is tot stand gekomen onder enigszins vreemde omstandigheden.

De toetsenist heeft in de afgelopen jaren veel sessies gedaan voor Cleopatra Records, voornamelijk door toedoen van Billy Sherwood die al meerdere albums voor hen heeft geproduceerd. Het productieproces verloopt vervolgens zoals tegenwoordig zo vaak het geval is: de tracks worden naar hem toe gezonden om aan te werken in Groot Brittannië. Nadat de toetsenbijdragen zijn toegevoegd gaan de bestanden retour naar Sherwood, waarna nog andere instrumenten worden opgenomen.

Cleopatra Records vertelde hem vorig jaar dat ze van plan waren om een compilatie uit te geven van een aantal van de nummers waarop hij had gespeeld als sessiemuzikant. Ze staan daarvoor volledig in hun recht en Wakeman had daar ook geen bezwaar tegen. Hij wil echter wel duidelijk maken dat het hier niet om zijn nieuwste release gaat. In de verste verte niet zelfs: het zijn niet zijn producties, arrangementen of muziekkeuzes en kunnen dus absoluut niet als ‘zijn’ nieuwe album gezien worden. Hij geeft wel aan 100% tevreden te zijn over zijn bijdragen, maar over het eindproduct kan hij niets zeggen, daar is hij niet bij betrokken geweest en heeft daar in andere gevallen ook nooit kennis van genomen. Zo, dat is in elk geval duidelijk.

En het is te merken ook: het is het meest vreemde samenraapsel wat ik tot dusverre van hem ben tegengekomen en ik kan u verzekeren, er zijn heel wat vreemdsoortige albums van Wakeman uitgebracht de afgelopen decennia. Maar dit spant toch wel de kroon. Nergens ontstijgt de muziek de middelmaat en in een aantal gevallen is er zelfs sprake van een regelrechte verkrachting. Wat te denken van de cocktail jazzversie van I’m Not In Love. Dieptepunt is toch wel een bizarre versie van Light My Fire met drumband en al. Jim Morrison draait zich om in zijn graf. Starship Trooper met vreemd genoeg zijn voorganger en opvolger in Yes Tony Kaye eveneens op toetsen, is de uitzondering die de regel bevestigt. Opmerkelijk: de gitaarsolo aan het einde wordt al kort na de start gevolgd door een fade out, heel vreemd. Nee, hier kan ik met de beste wil van de wereld niet warm voor lopen, de meester zelf dus blijkbaar ook niet. Nergens is er sprake van de sprankeling die zijn spel kenmerkt. Het is niet eens echt slecht te noemen, maar er had voor hetzelfde geld een andere toetsenist kunnen spelen. De productie van Sherwood helpt in dat verband ook niet, de bekende, of eigenlijk moet ik zeggen, beruchte overkill van de man die momenteel de basgitaar mag hanteren in Yes, is niet echt mijn kopje thee. Laten we het er maar niet te lang over hebben en deze cd kwalificeren als ‘curiosa’.

Wakeman meldt nog voor de goede orde dat zijn nieuwe album een uitgebreide dubbele versie van het album “Myths And Legends of King Arthur And The Knights Of The Round Table” betreft die bijna is voltooid en zal worden uitgebracht op 19 juni 2016. Laten we daar dan maar onze hoop op vestigen.

Alex Driessen