Wakeman, RickAlbum

De geschiedenis van de symfonische rock kent vele platen die alleen al klassiek zijn geworden vanwege hun openingsscene. Er zijn er echter niet zoveel die legendarisch zijn geworden dankzij een gesproken openingsgedeelte. Ik ken er slechts een handjevol. Eentje ervan is “The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table”, de plaat die Rick Wakeman in 1975 uitbracht. Buiten dat is het zonder twijfel één van de beste platen van deze eeuwig aan Yes verbonden blijvende toetsenist en het is ook de plaat met het beste begin ooit, als die stem in oer-Engels stelt:

Whose pulleth out this sword from this stone and anvil, is the true-born King of all Britain.

De pers is in latere jaren niet mals geweest ten aanzien van “Myths & Legends”. Dat had een aantal redenen. Om te beginnen had Wakeman het achteraf zot klinkende plan het sowieso ambitieuze werkje (enorm orkest, band, groot koor) op ijs (!) te laten uitvoeren in het Wembley-stadium. Niet alleen was dat financieel niet zo slim, punk was in aantocht en al spoedig leek alle kritiek ten aanzien van alles wat ook maar beetje bombastische neigingen vertoont, zich te richten op met name “Myths & Legends”. Dat heeft de plaat ietwat beschadigd, zelfs in zoverre dat vandaag de dag zelfs symfonische rockfans schoorvoetend ervoor uitkomen deze plaat ‘best goed’ te vinden.

Gelukkig kunnen wij met de wijsheid van veertig jaar achteraf de plaat op zijn eigen merites te beoordelen en dan constateren we een prettig klinkende plaat, die heerlijk nostalgisch, waar boze tongen zouden zeggen, gedateerd aanvoelt, als een vergeelde foto uit lang vervlogen tijden. De plaat kent zowel een enorm orkest als een groot koor, dat echter met smaak, doch niet met mate, wordt ingezet om het gehele werk te ondersteunen. Aan de basis van dat alles liggen uitstekende melodieën, geweldige thema’s en prachtige refreinen, en is het geheel voorbeeldig gearrangeerd en met smaak geproduceerd. En als kers op de taart is er Rick Wakeman zelf met zijn Mini-Moogs. En hoe…

Prijsnummer van de plaat is zonder enige twijfel Merlin The Magician, dat instrumentaal is, buiten de kort door het Nottingham Festival Vocal Group gezongen reprise van Lady Of The Lake, dat de compositie inluidt. Tot twee keer toe geeft Wakeman een solo ten gehore die zijn weerga niet kent. Sowieso is het thema waar hij over soleert op zichzelf al klassiek. Na een wat lange inleiding neemt het koor je mee naar een zalige melodie op piano, waarna de al aanwezige basgitaar plots de leiding neemt en je lijkt mee te nemen naar het bos, waar Merlijn woont. Daar aangekomen is het The Caped Wizard himself die de Merlijn-persoonlijkheid in zijn spel giet. De heruitgave uit 2015 kent bovendien de Quad-versie, en met name de tweede solo, waar Wakeman zijn Moog in de lage regionen laten brommen, zoemen en kreunen, doet je subwoofer kreunen onder je bankstel. Fenomenaal!

Maar ook over de overige tracks valt veel goeds te vertellen. Uiteraard wordt er getracht een vertelling te geven van de welbekende verhalen over koning Arthur, Sir Galahad, Guinevere en Sir Lancelot. Er wordt prachtig gezongen door de twee zangers Ashley Holt en Gary Pickford Hopkins. Mooi is hoe The Last Battle het thema van de openingstrack Arthur oppakt zonder dat het een herhaling lijkt. Je wordt vanzelf verliefd op Guinevere als je de melodie hoort en het is goed om te zien dat een geweldige Moog-solo van de meester gemakkelijk wordt geëvenaard door een zalige gitaarsolo van Jeffrey Crampton. Sir Lancelot And The Black Night kent een geweldig nieuw thema op ‘koper’, terwijl Wakeman’s dubbele Moog-solo halverwege doet denken aan de solo bij Yes op The Revealing Science Of God op “Tales From Topographic Oceans”.

Dan is het vijf minuten voor het einde van de plaat opnieuw de tijd voor de verteller om, achteraf gezien, profetische woorden te spreken over het einde van een tijdperk.

Many believed that Arthur would return to re-establish the holy realm of Logres and save Britain in the hour of its deadliest danger.

“The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table” maakt mij melancholisch en doet mij verlangen naar een tijd van koningen, ronde tafels, ridders en magiërs. Ergens doet het me ook verlangen naar een tijd van bombast, orkesten, koren en gedoe op ijs. Maar bovenaan doet het me verlangen naar een tijd waarin een volk trots, nationalistisch en majestueus durft te zijn, zelfs een tikje ijdel, wat geeft het! Dat alles maakt deze plaat voor een mij een klassieker en zonder meer een hoogtepunt uit de symfonische rock van de jaren ’70.

Markwin Meeuws