Wakeman, RickAlbum

Denk even niet aan die musical van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. U weet wel, met dat melodietje dat regelrecht gejat is van Pink Floyds Echoes. Nee, een pompeus alternatief is er in de vorm van de muziek die Rick Wakeman eind jaren tachtig schreef in opdracht van ene Dick Randall ter ondersteuning van de originele film van “The Phantom Of The Opera” uit 1925. Een ruim vijftig minuten durende versie verscheen in 1990 al op het inmiddels ter ziele President Records, maar nu heeft Wakeman de complete 83 minuten durende versie als dubbel-cd uitgebracht, met daarbij de filmversie op dvd.

Evenals de meeste andere Wakeman-albums van eind jaren tachtig was “Phantom Power” er eentje die niets toevoegde aan wat we in die periode al van de sympathieke toetsenman kenden. Melodieuze, nogal springerige en fragmentarische muziek, volledig elektronisch gecomponeerd en typisch Wakeman. Nu de complete versie eindelijk verkrijgbaar is, blijkt deze te vallen in de categorie ‘alleen voor de fans’.

De zangstukken met Chrissie Hammond en Ashley Holt zorgen voor de broodnodige afwisseling, maar over het geheel zijn de totale 83 minuten een hele zit; ook omdat het qua productie een nogal blikkerige en klinische aangelegenheid is. Na een half uur kennen we alle geluiden wel. Al na zeven minuten knalt tenor Ramon Remedios er met zijn operastem in en dat pakt in combinatie met de computermuziek nogal potsierlijk uit. Zelden zoveel kitsch gehoord op een Wakeman-album, helemaal als Rick na elf minuten op een nogal melige wijze een sonate van Bach citeert. Vanaf dan is het einde echt zoek.

Dat geldt ook voor de, van oorsprong stomme, film, waar de muziek van Wakeman onder is gemonteerd. Beelden uit 1925 met muziek uit 1989. Het is een bizarre ervaring en een verre van memorabele. Een experiment dat nooit het daglicht had mogen zien, want relevant is deze voor 1989 begrippen moderne muziek bij zo’n klassieke film absoluut niet. Dan verwacht je eerder een heerlijk, spannend spelend klassiek orkest. In de hoestekst probeert Tim Scott op allerlei mogelijke manieren te onderbouwen dat dit een ‘challenge’ was voor Wakeman, ‘a familiar individual in our culture’. En of die muziek de ‘action on the screen’ echt versterkt? Geen sprake van. Het tegendeel is eerder het geval. Snel vergeten, deze draak.

Wouter Bessels