RicochetAlbum

Ricochet. Ricocher? Neen, RicocheT!

Enige naamsverwarring is mogelijk tussen onze neoproggende landgenoten (waarover ook geen kwaad woord trouwens…) en de Duitse melodieuze progmetalband Ricochet. De vrijwel totale onbekendheid van deze laatste kan er ook iets mee te maken hebben. Hopelijk komt daar hiermee verandering in, want Zarah is namelijk een prima schijfje!

De plaat vertelt het verhaal over een misbruikt meisje dat na haar ongelukkige jeugd haar misbruiker vermoordt en later in de cel zelfmoord pleegt. Enige gedachte aan “Brave” van Marillion is hierbij natuurlijk nauwelijks te vermijden. Dit wordt versterkt doordat het ook muzikaal wel enigszins aan met name Hogarth-era Marillion doet denken (zij het een stuk steviger). Meng bij de directe inhoud van het album enige metaforische betekenis: Teartown (met een beeldend inkijkje op de hoes) is een willekeurige anonieme stad waarin persoonlijke misère verborgen blijft en waarin mensen zich weinig raad weten met de last van hun verleden.

Het sleutelwoord op deze plaat is subtiliteit. Het verhaal is nogal theatraal, maar overdrijft eigenlijk nergens. Een duidelijke referentie is Riverside. Na het instrumentale openingsnummer (nou vooruit, dit is gewoon de zoveelste Pink floyd-achtige atmosferische intro) zet zanger Christian Heise in op Teartown. Hier krijg ik even het bange vermoeden dat hij ook eenzelfde vervelende pathos aan de dag legt als waar Riverside zoveel last van heeft, maar gelukkig blijkt dat op de rest van de schijf erg mee te vallen. De heer Heise is een goed zanger, die met name de lage registers ook goed weet te bedienen, iets wat in de progressieve hoek nou eenmaal al snel opvallend is. Instrumentaal springen vooral de gitaarriffs van Heiko Holler en het drumwerk van Jan Keimer in het oog. Maar zonder een goede complete band kunnen twee mensen de show niet stelen.

Teartown is een fijn nummer, dat op zichzelf nog niet bepaald baanbrekend genoemd kan worden (het is wel érg ‘volgens de regels der kunst’) en ook de genoemde subtiliteit is hier nog niet bepaald tot in de puntjes uitgewerkt, maar het zet wel de toon voor verdere hoogten op de rest van het album. Disobedience is een instrumentaal nummer, dat doet denken aan de betere instrumentaaltjes van Dream Theater, hoewel het op het eind ietwat knutselachtig wordt. Tijdens de prachtige ballad Silent Retriever valt het kwartje pas echt. Het steeds dreigender wordende Cincinnati Road vormt het decor voor de moord. The Red Line vormt een nieuwe climax (nou ja, muzikaal dan), terwijl A New Day’s Rising de grande finale is waarin Zarah (hier al van bovenaf?) terugkijkt. Alleen de stuiptrekking om dit als één epos van bijna twintig minuten te presenteren, terwijl het eigenlijk twee (overigens prima) afzonderlijke nummers zijn met een stuk stilte ertussen, hadden ze wat mij betreft niet nodig gehad, of die twee minuten (!) stilte nou een symbolische betekenis hebben of niet. Het eerste (tekstdragende) deel van dit nummer klokt overigens al dertien minuten en dat vindt uw recensent doorgaans al meer dan genoeg. Het tweede deel is eigenlijk niets meer dan een orkestrale outro die het album overigens waardig afsluit.

Met dat al heeft Ricochet het wiel niet uitgevonden. Niettemin vormt het Duitse gezelschap een frisse en enthousiaste band, waarbij ik zeer benieuwd ben wat ze ons in de komende jaren nog gaan brengen. “Zarah” biedt het volgende album nog de mogelijkheid tot enkele verbeteringen, maar behoort niettemin tot de betere releases in de melodieuze progrock en -metal van de laatste tijd. Ik wil deze plaat dan ook aanraden aan alle liefhebbers van deze hoek van ons aller genre in het algemeen en aan fans van Riverside, het recentere werk van Porcupine Tree en het steviger werk van Hogarth-era Marillion in het bijzonder.

Casper Middelkamp