“Riders of the Universe searches all corners of the universe. Sometimes as a rocket, other times as an airship”.
Niets is zo fijn als één van de eerste recensenten op het internet een album bespreken. Je wordt namelijk niet beïnvloed door andere meningen dan die van jezelf. Geen gelezen quote waarvan je denkt; “hé ja, dat hoor ik er inderdaad ook in!” Nee, gewoon onbevangen schrijven over een band of artiest en je eigen kennis in het geding gooien. En dan is het helemaal mooi als het ook nog eens een sterk album blijkt te zijn…
De Noordoostpolder. Komen daar ook goede muzikanten vandaan? In elk geval één band uit deze regio is de moeite waard om te beluisteren. Deze zevenkoppige band is niet zo maar een clubje muzikanten bij elkaar, maar een opmerkelijke groep van diversiteit. Zo is bassist van deze band Bob Crébas, de multimiljonair die ooit Marktplaats.nl opzette en later onder andere ondernemer in brandnetelkleding werd. Daarnaast is er bijvoorbeeld ook een audiocreator (producer) actief op de toetsen, een verzorger van verstandelijke gehandicapten met een enorm muzikaal talent op gitaar en zang en een politicus en doctor in de sociale wetenschappen die van zingen zijn hobby heeft gemaakt. Ook de leeftijd van deze zeven heren varieert enorm, van prille dertiger tot late zestiger.
Het begin van het album met het nummer:We Are Riders, Part 1 & 2 is gelijk al verpletterend. Een Floydiaanse intro met daarin een prominente plek voor de bugel van Arjen Hoekstra leidt een geweldige track vol gierende Hammond orgels, Gilmouriaanse solo’s en een waanzinnig sterk refrein. Dit belooft veel goeds voor de rest van de cd. Daarna volgt een stevig gitaartrack met wat Zuid-Amerikaanse trekjes waarin geluidsfragmenten van Obama figureren. Lost Los Angeles is een nummer waarin fijne progressieve trekjes zitten, mede door het gebruik van de bugel en de tuba, maar de complexiteit van de gitaren en toetsen maken de track enorm aantrekkelijk. Weer een andere stijl gebruiken de polderjongens in Wondering Man, wat haast tegen Americana muziek en blues aanschurkt. Eén van de hekkensluiters op het album is All That Is, wat weer wat teruggrijpt naar de Pink Floyd en progrock stijl en waarin weelderige toetsensamples het nummer verrijken, een van de langere en mooiste nummers van het album. Een allesomvattende stijl op dit album is dus wat moeilijk te benoemen, want het laveert continu tussen prog, indie, alternatieve en retro rock. Als klap op de vuurpijl eindigt de band de cd ook nog eens met een outro van een kerkorgel.
De zang op het album wordt verzorgd door verschillende bandleden en dat maakt het geheel mooi gevarieerd, deels ook door de vele koortjes. Hoewel de ene stem technisch beter gebracht wordt dan de andere, zijn het stuk voor stuk karakteristieke klanken en maken het album alleen maar aantrekkelijker. Insiders weten inmiddels dat deze recensent gecharmeerd is van de zang van Arjan Hoekstra (The Good Hand, Mirna’s Fling), maar hoewel het bereik van Hans Crébas niet heel wijd is, heeft ook hij een enorm markante stem die mooi past bij de stevige nummers van Riders Of The Universe. Maar ook de combinatie van Martien Keijsers en Hoekstra doet het bijvoorbeeld goed in Summarized, een nummer met mooie gitaarduels en wederom gierende toetsen.
Is het allemaal geweldig? Muzikaal steekt het allemaal erg goed in elkaar, hoewel nummers als Scattered Grounds (Don’t Fool Me) en Amen Road mij persoonlijk wat minder aanspreken. Dit zijn meer doorsnee rocktracks met een psychedelisch randje waarin de akkoorden wat minder complex zijn, hoewel de titeltrack wel een prachtige gitaarsolo herbergt. Verder zorgen de verschillende invloeden ook voor een contrast waarvoor je open moet staan, maar indien je dat doet krijg je een mooi aanbod van gitaarrock met een prominente plek voor toetsen als de Hammond orgel, Minimoog en zoals eerder genoemd, een origineel kerkorgel.
Aan alle kanten is te merken dat er aandacht is besteed aan het album. De productie en mastering zijn om door een ringetje te halen, het artwork is smaakvol en passend bij de naam en beleving van de band. De bandleden zijn liefhebbers van vinyl en hebben verschillende edities en pakketten van het album uitgebracht. De intro sprak eigenlijk al voor zich, de band zal vele luisteraars kunnen boeien door het gevarieerde geluid. Riders Of The Universe denkt niet in hokjes of definities en dat maakt het aanbod op “Amen Road” erg sterk. Ik kijk uit naar het vervolg!
Ruard Veltmaat