Ring Van MöbiusAlbum

De Noorse band Ring Van Möbius, die al met twee eerdere producties op deze site te vinden is, was kennelijk gestopt. Dat nieuws heeft ons niet bereikt, maar dat is op zichzelf niet zo bijzonder. De band heeft geen website, de Wiki-pagina gaat maar tot 2023 en ook verder timmeren de mannen niet heel erg aan de weg. Ze wilden stoppen op hun hoogtepunt, maar ook dat is in hun geval een relatief begrip. Het is dus mooi dat hun afscheid wordt opgefleurd met een nieuwe plaat. Die lag kennelijk nog op de planken van de Spectral Tape Studio in Noorwegen.

Voor wie eerdere recensies gemist heeft: Ring Van Möbius maakt een soort spacerock die buitengewoon schatplichtig is aan Emerson, Lake & Palmer en Van der Graaf Generator. Dat hoor je vooral terug in het veelvuldige gebruik van het Hammond orgel en in de zang van Thor Erik Helgesen, die doet denken aan die van Peter Hammill. Zo rond 1970 zijn de mannen gestopt met het opdoen van nieuwe indrukken, zo lijkt het. Dat maakt ook deze nieuwe plaat een heerlijk anachronisme.

“Firebrand” is, volgens de bijsluiter, een conceptalbum, maar meer informatie heb ik niet, lezer. Wat het concept precies behelst, blijft ons dus gelukkig bespaard. De titels van de stukken geven weinig prijs en de zang is maar zelden verstaanbaar. Die zang is sowieso een beetje de achilleshiel van dit drietal, Helgesen heeft de neiging wat te overacteren met zijn beperkte stem en dat vind ik persoonlijk niet zo fijn om te horen. Het zal wel weer over de teloorgang van de aarde gaan, maar veel duidelijkheid krijg je daarover niet.

Als je daar overheen kunt stappen, heb je wel dik drie kwartier overheerlijke oldschool prog. Muzikaal is dit namelijk een erg sterk album. De authentieke synthesizer-, orgel- en Mellotrongeluiden gieren in het rond in deze drie epische stukken, waarvan ik The Fever het mooiste vind. Hoge energie, schitterende thema’s en prachtige arrangementen. Daarbij is er ook een hoofdrol voor de mooie basgitaar van Håvard Rasmussen, wiens naam ik vooral noem om nog een keer zo’n å te mogen typen. Maar zijn spel is geweldig.

Afsluiter False Dawn is een beetje een freak-out met van alles wat, maar vooral veel drukte. Het lange stuk doet erg denken aan Tarkus van EL&P en bij vlagen ook aan The Gates Of Delirium van Yes. “We do what we have to do”, zingt Helgesen, maar ze doen meer, veel meer. Desondanks blijft de muziek grotendeels beheerst, deze mannen kunnen donders goed spelen. Na veertien minuten is er zelfs een klassiek akoestisch piano-intermezzo dat doet vermoeden dat de toetsenist andere ambities heeft.

Liefhebbers van EL&P, Triumvirat, Van der Graaf Generator en oude synthesizerklanken zullen veel plezier beleven aan deze muziek, waarmee Ring Van Möbius – wat mij betreft te vroeg – een tijdperk afsluit. Knappe plaat!