RitualAlbum

Bassist Fredrik Lindqvist, gitarist Patrik Lundström en drummer Johan Nordgren richten eind 1992 Ritual op wanneer hun vorige band, het zeer experimentele Bröd, het bijltje erbij neergooit. Door de komst van toetsenist Jon Gamble wordt in januari 1993 de definitieve bezetting een feit. Mede door de tegenvallende ervaringen met Bröd kiest Ritual voor een wat behoudender muzikale koers. Hierbij wordt de nadruk meer gelegd op traditionele rocknummers dan op experimenteerdrift.

Dit blijkt een goed besluit, want in het voorjaar van 1995 tekent de band een platendeal met het Franse label Musea. In de zomer van datzelfde jaar neemt Ritual in de Rommarö Studio’s te Trosa in Zweden haar eerste album op, dat nog voor het jaar voorbij is op de markt gebracht wordt. Ondanks voornamelijk goede kritieken is het debuut echter zeer slecht verkrijgbaar, waardoor het nauwelijks wordt opgemerkt.

Hierna verschijnen er tot op heden nog twee albums van Ritual, te weten “Superb Birth” (1999) en “Think Like A Mountain” (2003). Bovendien verleent Lundström zijn medewerking aan de albums “Notes From The Past” (2002) en “Keyholder” (2003)  van het heropgerichte Kaipa. Het succes van deze albums is wellicht één van de redenen dat het vrijwel niet meer te vinden debuutalbum nu door het label Tempus Fugit wederom is uitgebracht. Met deze opnieuw gemasterde uitgave hoopt het label dit keer wel een groter publiek te bereiken. Eerlijk gezegd verdient dit album dat ook.

Ritual’s titelloze debuut bestaat uit elf nummers, die stuk voor stuk de moeite waard zijn. De plaat kent namelijk een buitengewoon hoge diversiteit aan verschillende muziekstijlen en -invloeden. In plaats van vol op haar bek te gaan, blijkt het viertal echter uitstekend in staat om al deze genres in één zeer aantrekkelijke vorm te gieten.

Deze interessante smeltkroes is opgebouwd uit een drietal hoofdelementen, te weten progrock, folkmuziek (Keltisch en Scandinavisch) en hardrock. Daarbij denk ik aan Gentle Giant, Jethro Tull en Yes, maar ook The Flower Kings, Led Zeppelin en Queen. Deze even intrigerende als gewaagde mengelmoes wordt vervolmaakt door een flinke scheut folklore zoals we die ook kennen van bands als Änglagård of White Willow.

Al deze referenties ten spijt blijkt Ritual duidelijk over een eigen identiteit te beschikken. De band ziet deze immers niet als een doel op zich, maar veel meer als startpunt voor een geheel eigen en unieke interpretatie. Daarbij is er een doorslaggevende taak weggelegd voor allerlei niet alledaagse instrumenten zoals harmonica, bouzouki, mandola, mandoline, mondharmonica en hakkebord, plus viool (gespeeld door Lotta Hasselquist) en accordeon (gespeeld door Mats Karlsson).

Ondanks deze diversiteit aan instrumenten blijft het kwartet altijd als een hechte formatie klinken waarbij zeker geen plaats is voor oever- en nutteloos gesoleer. Nochtans wordt al snel duidelijk dat de krachtige, accentvrije zang van gitarist Lundström en het avontuurlijke spel van bassist Lindqvist de hoofdbestanddelen vormen.

De haast unieke en frisse manier waarop Ritual op haar eersteling het genre benadert, verdient niet meer dan lof. De arrangementen op “Ritual” klinken zeer melodieus, af en toe aanstekelijk luchtig en, nog belangrijker, ook onvoorspelbaar. Met haar goedgevulde cocktail met verschillende smaken is het viertal bovendien geregeld in staat de luisteraar op het verkeerde been te zetten, waardoor deze tot het einde toe geboeid blijft luisteren.

Door deze hernieuwde kennismaking met Ritual’s debuut ben ik van mening dat het viertal met dit album zeker meer erkenning verdient dan dat het tot op heden gekregen heeft. Dit titelloze album is eenvoudigweg te bijzonder om vergeten te worden. Misschien dat deze wereldwijde heruitgave ertoe leidt dat het album eindelijk in de armen van de progliefhebber wordt gesloten…

Frans Schmidt