Riversea Album

Het is er toch weer van gekomen, zes jaar na hun succesvolle debuut “Out Of An Ancient World” komt het duo Brendan Eyre en Marc Atkinson samen met een trits gastmuzikanten onder de Riversea vlag met een nieuw album: “The Tide”. Onder de gastmuzikanten komen we ook dit keer bekende namen tegen, zoals bijvoorbeeld Lee Abraham, waarmee Marc Atkinson niet zo lang geleden samenwerkte op het album “The Seasons Turn”, Robin Armstrong, Paul Cusick etc. Kortom, hier staat ook weer een representant van de Britse ‘fine fleur’ van progressieve rockmuzikanten garant voor een zekere kwaliteit.

Nu zullen de puristen onder ons direct aanspringen op de term progressieve rock, want het is dan nog maar de vraag, of dit de lading dekt. Het gros van de twaalf tracks duurt vier tot vijf minuten; Uprising klokt met 6:35 het langst. Eerlijk gezegd boeit een dergelijke discussie mij niet: “The Tide” is een prima album geworden dat je ook rustig kunt opzetten als achtergrondmuziek op een avond met vrienden: “The Tide” klinkt bovenal relaxed en sfeervol.

Nader beschouwd gaat “The Tide” overigens niet over zulke relaxte onderwerpen. De heren lieten zich inspireren door de huidige onrust in de wereld en hun persoonlijk leven. Zo bevat het album dus tracks over gedwongen migratie, terrorisme, de opkomst van politiek rechts en persoonlijk verlies van goede vrienden en familie. Marc Atkinson tekent hierbij voor de teksten en zanglijnen en het geheel is op muziek gezet door Brendan Eyre.

“The Tide” is ook weer prima geproduceerd en het is aan te bevelen het geheel op de huiskamerinstallatie te beluisteren. Bij mij leidde het in elk geval tot twee extra toevoegingen aan mijn ‘persoonlijke favorieten’ database. De voortreffelijke composities en de emotievolle vocalen van Marc Atkinson maken het tot een feest voor de oortjes.

Wanneer je “The Tide” geconcentreerd beluistert komen genoemde kwaliteiten pas echt tot zijn recht. Op de eerste (titel)track wordt al gelijk een visitekaartje afgegeven. Na een korte sferische intro wordt de luisteraar al snel vergezeld door de lekkere stem van Marc Atkinson met latere toevoeging van briljante achtergrondzang van Olivia Sparnenn Josh, waarmee de sfeer is gezet.

Zoals bij elk album springen er ook hier weer enkele songs extra uit: Blasphemy (over terrorisme) draagt een soort relaxte/gelaten sfeer van droefenis met vlijmscherpe teksten vergezeld van relaxt gitaarwerk door Paul Cusick dat aanzwelt tot een mooi hoogtepunt. Mijn persoonlijke favoriete track op dit album is Strange Land (over de vluchtelingenproblematiek), vanwege de prachtige zanglijnen, inclusief tekst en heerlijk gitaarwerk van Simon Godfrey, dat menigeen zal raken.

Samenvattend: “The Tide” is een heerlijk album geworden. Absolute aanrader voor de liefhebber die het debuut van Riversea al wist te waarderen.

Clemens Leunisse