De scene: een grote arena midden in woestijngebied. Mannen met hoekige jukbeenderen en strakke spieren vechten voor hun leven. De vijand is overal om hen heen. Het geluid van metaal tegen metaal van zwaarden vult de lucht. De helden gaan verliezen. Maar dan opeens een oorverdovend gegil…
Mannen laten hun wapens vallen om hun oren te bedekken. Een geluid als een rollende donder overstemt alles en boezemt angst in. Twee gigantische draken vliegen over de arena heen. Met het vuur uit hun gigantische bek reduceren ze alles en iedereen tot as. De helden zijn gered. Ik spring op en gooi mijn handen in de lucht alsof ik zelf de overwinning heb behaald.
Dit was wat mij betreft één van de beste scenes uit de serie Game Of Thrones en mijn reactie erop (ik was alleen thuis op dat moment). Deze fenomenale serie heeft mij een paar maanden aan de buis gekluisterd gehouden. In die hele sfeer mag je de muziek van Riverwood plaatsen. Hier wordt niet zomaar een liedje gezongen! Nee, dit gaat om bloed en eer! Om roem en familie, om rechtschapenheid en gerechtigheid. Dus trek je maliënkolder aan, gesp je wapenuitrusting om en zet die helm op. Je zal schoonheid zien, de dood aanschouwen en de smaak van bloed in je mond proeven, maar het zal leiden tot een glorieuze overwinning. Om in de stijl van Game Of Thrones te speken, met de huisspreuk van de Baratheons: Ours is the fury!
De muziek van Riverwood, dit is hun tweede album, is een vakkundige mix van Kamelot, Riverside, Auri en Orphaned Land. Een dubbelalbum met 75 minuten aan muziek, verdeeld over dertien tracks. Bombastische progmetal wordt vermengd met folk-, en oosterse invloeden. Deze uit Egypte afkomstige band is gezegend met zanger Mahmoud Nader die een mooi warm geluid laat horen. De incidentele grunts zijn functioneel.
De gitaarmuur is nooit ver weg en is altijd zeer solide. Toetsenist Omar Salem pakt met regelmaat de voorgrond, zoals in Queen Of The Dark, en dan vind ik de muziek op zijn gaafst. Dit nummer behoort sowieso tot een van de beste van het album. De gitaarsolo aan het einde is één adrenaline kick! Het album zit bijzonder sterk in elkaar. De langere tracks, die alle episch aandoen, worden afgewisseld met korte instrumentale passages. Dat zorgt voor rustpunten en balans.
Lustful Temptation begint als een razende dodemansrit. Beukende drums met lekker veel dubbele baspedalen en een muur aan gitaarriffs zetten de toon. De toetsen zorgen voor een filmisch geheel en de zang en grunts maken de rit nog intenser. Als ze na vijf minuten zijn uitgeraasd wordt het allemaal een stuk vriendelijker met viool, kalme zang en een tokkelende gitaar. Het laatste stuk wordt gevuld met een puike gitaarsolo. Rise Of The Fallen trekt ook als een film aan je voorbij. Dat komt vooral door de inkleuring van de toetsen en pakkende zanglijnen. Halverwegen zit weer zo’n heerlijke gitaarsolo die je op het puntje van je stoel brengt. De band behoudt overal de regie en nergens vliegt de muziek uit de bocht. Er is veel afwisseling binnen de nummers zodat je steeds bij de lest blijft.
De losse nummers op dit album zijn heel tof, maar vooral als geheel pakt het heel goed uit. De productie is mooi vol en tijdens het beluisteren waan je je in de wereld van Game Of Thrones, Gladiator en The Lord Of The Rings. Een fijne achtbaanrit vol adrenaline, epische stukken en mooie vergezichten. Respect! O nee, blood and honour!