Symfonische rockfans staan bekend om hun brede smaak. De beluistering van symfo vergt namelijk wat meer dan de gemiddelde muziek op de radio, vandaar dat in menig cd-collectie van de progliefhebber ook andere muzikale stromingen te vinden zijn. In het verleden gold dat voor groepen als Santana, The Eagles, Van Morrison en Journey. Later kwamen daar groepen als The Cure, Joy Division / New Order en zelfs Radiohead en Muse bij. En laten dat nu juist de invloeden zijn waarover we bij de Nederlandse formatie Ro-robot spreken. Met name de Joy Division-invloed druipt van deze debuutcd af.Belangrijk voor de symfofan is dan wel dat de kwaliteit extra hoog is. Waar we bij symfonische rock zelfs de mindere platen koesteren, gaan we voor die andere muziekstromingen voor de krenten uit de pap. Nu, het in een schitterend hoesje gestoken ”Panorama” van Ro-robot valt in deze categorie. Het betreft een zeer goed opgenomen product, prachtig gearrangeerd en heftig gespeeld.
De cd kent negen liedjes met kop en staart en een niet geheel geslaagd experiment Lettuce, gelukkig aan het einde van het schijfje. Een goed voorbeeld van een liedje met kop en staart is het toepasselijk getitelde Structure, dat om een heftig gitaarthema gecomponeerd is, en dat wat aan de Pixies doet denken.
Maar het is toch met name Joy Division dat de klok slaat. Neem Artistic, waarin Ro-Robot zelfs de zang haast letterlijk overneemt. Dat neemt niet weg dat het een heerlijk nummer is, met een basloopje om je vingers bij af te likken. Ook al schaamt de groep zich niet om haar invloeden, het is een opmerkelijk coherente, heldere plaat geworden, dat lang niet de depressieve sfeer uitstraalt die zo kenmerkend was voor de genoemde (anti-) helden. Maar vrolijk is het allemaal ook niet, natuurlijk.
Zo is het ultrakorte Dr. Strange een beklemmend nummer, waarin lijkt dat Ian Curtis van Joy Division uit de dood is opgestaan om het liedje gestalte te geven. Het is een sterk staaltje waar menig uitweidende symfogroep van kan leren. Maar ook in de lengte weet de groep raad: Exposure Date is een voor mij als afsluiter dienend nummer, waarin Ro-robot met succes flirt met Muse. Het heerlijk stuwende baswerk valt hierin op.
Ook sterk is het zowel aan Cure als aan Blur refererende Too Long, en aan de andere kant doet Espionage Unlimited wat denken aan lowfi-groepen als Sunny Day Real Estate en Built To Spill. Juist om die reden zou ik de groep graag live aan het werk willen zien.
En de andere nummers? Worried kent een aanstekelijk thema, maar dreutelt een beetje verder. Aanstekelijk is ook het “one two three” in het voortreffelijke Espionage Unlimited. I Can Hardly Wait, waar andermaal de invloeden van Joy Division merkbaar zijn, is typisch zo’n nummer dat naar een hoogtepunt werkt, en dat middels een prachtige gitaarsolo en spaarzame toetsen ook bewerkt.
Alhoewel niet geheel thuishorend op deze site, kan ik zeggen dat ik deze cd met plezier beluisterd heb, en zeker vaker zal luisteren. Het is zeker een groep die een veel groter publiek verdient, en dat ook kan hebben. Het is tenslotte een muziekstroming die een grotere populariteit kent vandaag de dag als ‘onze’ muziek. Dus:
Is het symfo? Nee. Zelfs niet een beetje.
Is het goed? Ja. Zelfs wel een beetje erg goed!
Markwin Meeuws