Cottingham, RobAlbum

Tegenwoordig lijkt het wel of je als artiest niet zonder de inhuur van een muzikale beroemdheid een plaatje kunt maken. Natuurlijk, ik begrijp dit wel, want je trekt hiermee veel belangstelling en eventueel ook veel meer kopers van je album. Toch vind ik dit een zwaktebod van de eerste orde, afgezien van bijvoorbeeld de Nederlandse band PBII die Steve Hackett inhuurt, maar waarvan de opbrengst van de cd naar een goed doel gaat.

Zo, dit moest ik even kwijt, dat lucht op. Ter zake nu. Rob Cottingham is de oprichter en toetsenist van de Britse band Touchstone.  Het voorliggende album, “Captain Blue” is de opvolger van het 2002 Cottingham album “Behind The Orchard Tree”. De goede man heeft derhalve flink de tijd genomen zijn tweede soloalbum te vervaardigen, en dat begrijp ik goed, want het album klokt maar liefst meer dan zeventig minuten – met recht een lange zit.

Het album bevat achttien tracks die min of meer in elkaar overlopen.  Zoals gezegd is Cottingham er in geslaagd een keur van bekende artiesten aan te trekken. We noemen er enkelen: Heather Findlay (ex- Mostly Autumn), Adam Hodgson (gitarist van Touchstone) en uiteraard Steve Hackett (ex-Genesis). Dat belooft wat, zou je denken.

Cottingham beschrijft dit album als een ‘cross-over’ conceptalbum met de thema’s van tijd, zelfrealisatie, de dood  en het niet te serieus nemen van jezelf. Hij maakt hierbij gebruik van de mysterieuze Captain Blue. Ja ja, gooi maar in mijn pet. Ik ben echt niet van plan alle achttien nummers apart te bespreken, dat zou zonde zijn van de serverruimte van Progwereld.

Het album opent met een ellenlange dramatische toespraak van ene Shane Rimmer (the voice of Thunderbirds’ Scott Tracey, wie herinnert zich deze serie nog?). Daar zit ik niet op te wachten, ik wil muziek horen meneer Cottingham! Na een aantal angstaanjagende geluidsfragmenten start een lieflijk wijsje uit een muziekdoosje met de onvermijdelijke kinderstemmetjes op de achtergrond, niet erg origineel. Schietende geweren en oorlogsgeluiden leiden de volgende tracks in. Cottingham zingt zelf niet onaardig, maar hier en daar is de samenzang met Heather Findley niet geheel loepzuiver.

De overige tracks zijn eigenlijk best aardig, maar ook dertien in een dozijn. De melodieën zijn erg basis en nergens sprankelend of verrassend. De progressieve  muziek kenmerkende modulaties vinden we al helemaal niet terug in Cottinghams muziek. Laten we zeggen dat we hier te maken hebben met een slap aftreksel van de muziek van landgenoten Mostly Autumn. Ik kan er helaas echt niet meer van maken.

Laten we tot slot eens beluisteren in hoeverre Steve Hackett aan de productie heeft bijgedragen. Hij speelt een  gitaarsolo op het nummer Soaring The Sun. Als eerste valt op dat het typische Hackett gitaargeluid niet uit de verf komt in deze productie. Daarnaast is de melodie dermate lullig dat Hackett met het schaamrood op de kaken in de studio moet hebben gestaan.

Weetje, ik hou er mee op, er komt geen einde aan dit album en alles is van hetzelfde laken een pak. Wat ik echt niet begrijp is dat deze cd van alle kanten wordt opgehemeld als je over het internet googled. Ben ik nou gek of zijn zij het? Maar ik ben van mening dat zelfs de inhuur van diverse grootheden dit album niet boven de middelmaat kan uittillen. Ach, als je van Heather Findlay houdt en je hebt ook niets tegen eenvoudige laidback symfo, moet je het niet laten dit album eens te beluisteren. Neem dan wel een flinke portie geduld mee, alsjeblieft. O ja, je kunt de cd bestellen op Cottinghams eigen webstek: www.robcottingham.co.uk

Joop Klazinga