Stips, Robert JanAlbum

Ik ben altijd een beetje jaloers op muzikanten. Ze kunnen namelijk een kunstje dat ik niet kan, maar waar ik wel van houd. Ik ben niet zozeer jaloers op hun talent maar meer op de discipline die ze nodig hadden het instrument zich eigen te maken. Mijn weinige pogingen strandden jammerlijk op de rotsen van gebrekkige volharding. Mijn enige troost was: in de tijd dat zij zaten te oefenen, kon ik lekker naar symfonische rock luisteren.

Ik vind het helemaal erg als zo iemand óók nog eens goed kan zingen, omdat ik de illusie heb dat ik bijvoorbeeld pianospelen nog kan leren, maar zingen kun je of kun je niet. Mijn stemgeluid jaagt de huisduiven van mijn balkon, maar dat weerhoudt me niet mijn ‘zangkunsten’ te vertonen.

Nu geeft mijn stadgenoot Robert Jan Stips een rondje. Hij geeft ons met de cd inclusief bijgeleverde dvd een welhaast willekeurige dwarsdoorsnede van zijn omvangrijke oeuvre. Dit alles aangevuld met enkele favorieten die in de loop der jaren binnen het Stips-materiaal vanzelfsprekend zijn geworden. Hij stript deze songs echter zodanig dat je je welhaast een indringer in zijn badkamer voelt. Hoewel we weten dat Stips een zeer getalenteerd pianist is, lijkt hij nauwelijks zijn best te doen. Ook qua zang klinkt hij alsof hij de plaat nogal luchtig en op een zondagmiddag op tape heeft gezet.

Echter, schijn bedriegt. Hij benadrukt de essentie van elke song op een krachtige wijze, en dit materiaal heeft nog nooit zo eerlijk geklonken. Bij de Golden Earring klassieker Twilight Zone kom je er zowaar achter dat het nummer een topcompositie is. Ook The Nits’ grootste hit kent in de Nederlandstalige uitvoering Dankzij De Dijken een gloedvolle vertolking. Stips durft zelfs Una Paloma Blanca van The George Baker Selection in een langzame uitvoering en bovendien unplugged uit te voeren…

Als ik de plaat beluister en de identieke dvd bekijk, kom ik tot de ontdekking dat ik buiten het Supersister- (Psychopath, She Was Naked en Radio) en Nits-materiaal ik vrij weinig van Stips echt ken. Vooral Days Of The Privet vind ik een geweldig nummer, dat ik overigens nog niet kende. Datzelfde geldt eigenlijk voor een compositie uit de Transistor-dagen, te weten Wash Your Hands (Before You Touch Me). Toch interessant, er valt nog iets te ontdekken in de muziek van deze interessante man.

Het rondje van Stips brengt me terug op aarde. Zijn omfloerste manier van zingen – in het Engels gezongen met een zwaar Nederlands accent – komt sympathiek en soms zelfs wat gênant over, maar het blijft prettig. Stips zingt zoals ik dat ook zou kunnen, en speelt piano zoals ik dat vast ook zou kunnen leren. Dat maakt “Rond” tot een welhaast louterende ervaring. “Rond” is lief en heel, heel erg leuk.

Ik ben trouwens vrijwel nooit jaloers op chef-koks. Dat is wel vreemd, want ik kan nauwelijks koken, en ben toch dol op eten.

Markwin Meeuws

CD + DVD: