Jürjendal, Robert & Miguel NoyaAlbum

“There are distances that distance, there are distances that approach.

Zo vermeldt de binnenhoes. Een goed gekozen motto aangezien ruimtelijkheid in elk van de nummers terugkomt. Het geluid van deze heren is opgebouwd uit weide toetsengolven en strakke gitaartonen, hoewel deze muzikanten regelmatig een dreigende klank of tegendraadse melodie introduceren. Dit creëert veel spanning.

Qua stijl doet de muziek denken aan die van Roland Bühlmann. Het gitaarspel van Robert Jürjendal heeft daarnaast wat weg van Manuel Göttsching. Zijn hoge, ritmische tonen creëren namelijk eveneens een tranceachtig effect. Deze speelstijl werkt goed in samenhang met de ronde zweverige tonen van Miguel Noya. Ofschoon deze plaat een aantal rode draden kent, levert deze interactie afdoende variatie om de luisteraar te boeien.

Een aantal nummers valt in positieve zin op. Curiara: A View Above Water doet denken aan het werk van Jon Hassel. De combinatie van Afrikaanse drums en zweverig helder blazerwerk voelt in elk geval vergelijkbaar aan. Bij dit type compositie komt het albummotto het sterkst naar voren: de horizon lijkt werkelijk op je af te komen. Het arrangement is gevuld met duizelingwekkende, bezwerende klanken waarbij bedachtzaam gitaarspel een mooi contrast creëert. From Time To Time begint vervolgens met een springerige synthesizerlijn. De scheurende gitaarpartijen van Mathieu Spaeter maken het nummer al snel gruiziger. De voorgrond klinkt aanvankelijk gelukzalig, maar de toetsen op de achtergrond indiceren dat de klanken meer duister en nerveuzer zullen worden. Toetsenruis schudt de luisteraar dan ook hardhandig wakker.

Tevens bevat dit album een uitstekende epic. Transmigración opent op adembenemende wijze met het geluid van een waterdruppel. Langzamerhand zoekt de synthesizer naar daglicht. Fluisterend stemwerk lijkt uit een grot te komen waarna allerhande kleine geluiden uit het donker opdoemen.  Halverwege wordt het nummer concreter. Een synthesizerlijn klinkt steeds massiever en de gitaar van Jurjendal smeekt melancholiek. Tribaal drumwerk stuwt de spanning verder omhoog, totdat eenzaam fluitspel het nummer afsluit. Een intrigerende luisterervaring!

“The Power Of Distance” is een vermakelijke plaat. De heren bieden hier namelijk zeven onderhoudende stillevens (en één reprise). Wellicht zou je kunnen opmerken dat bepaalde platen in deze stijl ambitieuzer en origineler zijn, maar dan leg je de lat uitzonderlijk hoog. Een liefhebber van elektronische getinte, instrumentale progrock kan zich immers hier geen buil aan vallen.