Jürjendal, RobertAlbum

De lijn tussen verveling en ontspanning is smal. Ontspannende muziek spannend maken vergt dan ook talent. Een goed gevoel voor timing kan onder meer uitkomst bieden, zeker als dit wordt gecombineerd met aangrijpende klanken. Robert Jürjendal is een artiest die op deze wijze binnen een knus arrangement de aandacht kan vasthouden.

Deels is dit te danken aan de ongedwongen arrangementen op deze plaat. Zo klinkt het gitaarspel Mike Oldfield’esque, al is de invloed van Robert Fripp eveneens merkbaar. Deze klanken worden aangevuld met ronde synthesizers en fragiele pianoklanken. De combinatie van deze twee elementen is eenvoudig, maar evocatief: het vestigt een ijle sfeer. Dit doet denken aan een berglandschap. Het tempo op het album ligt doorgaans laag, maar Jürjendal weet niettemin intrige te bouwen door variatie in klankkleuren en subtiele spanningsbogen die voor enig reliëf zorgen.

Een mooi voorbeeld is The Lake Freezes.  Sfeervol, akoestisch gitaargetokkel wordt hier opgevolgd door spaarzame, elektrische gitaartonen. De melodieën zijn wiegend, de lucht is ijl. De subtiele synthesizers komen pas op het eind naar de voorgrond. Verder is er een aantal composities waar deze artiest gewaagder uit de hoek komt. Zo creëren de hoekige ritmes op Before And Now een hermetisch arrangement, waarna fluitachtige synthesizers een mistige sfeer vestigen. Hierdoor sluimert wat broodnodige duisternis het album binnen. The Clock Ticks –Time’s Wing Beat is daarentegen uptempo en zonnig. Snerpende synthesizers en een extatische gitaar creëren hier een indringend contrast, hetgeen welhaast manisch klinkt. Uiteindelijk is afsluiter Everything Goes On nog memorabel door de warme, ietwat vertwijfelde synthesizertonen die de ondergrond vormen voor sfeervol gitaarwerk. De glazige percussie is een mooi detail; het klinkt ietwat buitenaards. Desalniettemin stroomt dit album uiteindelijk naar herkenbaar weemoedige strijkers die maar zo van Jóhann Jóhannsson hadden kunnen komen.

Muzieklandschappen als deze zijn effectief, maar hebben als nadeel dat ze in veelvoud vervelen. De composities voelen verder rechtlijnig aan en dit gebrek aan klinkslagen gaat tegenstaan. Een uur stillevens is kortom net iets te veel van het goede, maar wie maat weet te houden, kan nochtans voldoende moois aantreffen.

Al met al is “Water Finds A Way” een vermakelijk album. De luisteraar treft hier rustgevende muziek aan die na verloop van tijd gezapig wordt. Desondanks sleept deze plaat je makkelijk mee in een behagelijke geluidstroom. Een aanrader na afloop van een drukke dag.