While, RodAlbum

De Brit Rod While groeide op in Dudley, in The West Midlands, geboorteplek van de hardrock. Het luisteren naar hardrock inspireerde hem om gitaar te leren spelen. Hij speelde in een groot aantal bands, waaronder de new wave of British heavy metal (NWOBHM) band Trekellion Skyway, begin jaren ’80 (!) en in Sarajevo, ook van de zware metalen.

In 2021 (het kan even duren) vond While, die ook songwriter en producer is, dat het tijd werd voor een solocarrière. Inmiddels heeft hij uiteenlopende muziekstijlen omarmd en dat gaat van klassieke muziek tot jazz, (prog)rock en elektronica. Hij heeft de simpele wens om zichzelf uit te drukken via zijn muziek en anderen hiermee te raken. De muziek die hij maakt is een soort optelsom van alles wat hij heeft beluisterd en wat hij mooi vond.

En zo bracht hij “Open The Cage” uit, een instrumentale cd, waarbij hij alles zelf doet. Naast gitaar hanteert hij ook de basgitaar en bespeelt hij de klavieren. Voor de drums en percussie bewerkt hij samples die hij van internet heeft gehaald. Hij nam de cd op in zijn eigen studio en verzorgde ook de mix en de mastering. Via zijn muziek behandelt hij de thematiek van vrijheid, de keuze om je eigen ding te doen en de geldende (bedrijfs)cultuur gedag te zeggen.

We horen inderdaad een keur aan stijlen langskomen: prog, rock, jazz fushion, orkestraties en elektronica. Vanaf het begin laat hij horen een zeer kundige gitarist te zijn. Hij combineert een uitstekende techniek met het vermogen om interessante composities te maken. Hij geeft aan onder andere beïnvloed te zijn door Steve Hackett, Jeff Beck en Pat Metheny. Vooral de invloed van de laatste twee is goed hoorbaar in vooral het subtiele gitaarspel.

De start met Breakout is meteen raak. Een lekker ritmisch nummer waarop hij uiteenlopende klanken uit zijn gitaar haalt, van heel verfijnd tot behoorlijk furieus, en verschillende technieken laat horen. Het ontbreken van zang lijkt hij enigszins te willen compenseren door een schaterlach in Everyday Psychopaths te verwerken. Hij laat een combinatie van elektronica, pianospel en ragfijn gitaarspel horen. Niet voor het laatst haalt hij een vervormd geluid uit zijn snaren in een fusion-sfeertje met een lichte blues-touch.

De orkestraties staan voorop in A Great Day, waar ook publiek en applaus (bij een optreden) te horen zijn. De geluidseffecten ontbreken ook hier niet en zijn gitaarspel is weer heel verfijnd. Een saxofoonsolo doet ons weer even in jazzsfeer duiken. Een gezelschap door elkaar pratende mensen leidt tot een ontploffing, dat is de inleiding voor warm toetsenspel met drie tot vier lagen rustig snarenspel in The Turning Point. Iets feller trekt hij van leer op gitaar, die hij wat laat grommen, in het fusion nummer Parallelogram, dat naar het eind toe in het teken staat van een duel tussen gitaar en saxofoon. Volledig tot rust kom je bij Autumn in Kerkyra. Meer dan zacht getokkel en verfijnde strings heeft While hiervoor niet nodig. Heel ontspannen en sfeervol gaat Johari Window van start met een Moog-achtig geluid. While laat zijn gitaarspel heerlijk door de melodie van de toetsen meanderen, met een heel lichte eruptie, maar weer een heel ingetogen einde. Het subtiele getokkel na een lang orkestrale intro op Window Of The World is ook weer om te snoepen. Dan krijgen de elektronica weer de overhand, dit keer met de gitaar als ondersteuning, maar een felle, heerlijke solo met dreigende orkestratie zet het nummer weer helemaal op zijn kop. Een eenvoudig piano-étude stukje nodigt klarinet en dwarsfluit uit om mee te doen, de rest van ‘de band’ sluit ook vrolijk aan en een orgelsolo vormt de aanloop tot de mooiste gitaarsolo van de plaat. Een likje Kayak, een beetje pastoraal Genesis, vormen de opmaat voor de magistrale slotsolo (snufje Hackett) waarin While zijn hele ziel en zaligheid legt. Wat is er mooier na zo’n inspanning dan ontspannen over de zee uitturen  en naar de branding luisteren, moet de maker gedacht hebben, en met die geluiden eindigt The Slippery Slope To Freedom en de cd.

Rod While maakt slim gebruik van de mogelijkheden om heel veel uit synthesizers en andere elektronica te halen om zijn verfijnde gitaarspel te ondersteunen. Hij heeft voor zichzelf als solo-gitarist de kooi opengezet op “Open The Cage” en dat levert een goed gedoseerde combinatie van prog, jazz en fusion op. Drie kwartier zeer onderhoudende muziek!