Helden, Roel vanAlbum

Niet heel veel drummers brengen een soloplaat op de markt en als het een keertje voorkomt zijn het vaak ‘de gevestigde namen’. Drummers van eigen bodem komen statistisch gezien daardoor nog minder voor, maar nu hebben we er weer één. “Dat zal dan wel weer egotripperij worden” hoor ik u denken, maar daar is op dit album geen greintje van te bekennen. De man met de onmiskenbaar Hollandse naam Roel van Helden heeft een zeer representatief album neergezet waarin hij vooral over zijn eigen schaduw heen stapt.

Wellicht gaat er niet gelijk een lichtje branden bij zijn naam, maar Roel van Helden is geen onbekende in de progmetal scene. Vooral in de Nederlands-Duitse hoek heeft hij zijn naam gevestigd. Roel is afgestudeerd docerend musicus aan het Conservatorium van Tilburg en heeft zelfs zijn eigen techniek gepubliceerd in vorm van een lesboek. Hij is namelijk de auteur van de drummethode “Grooves, Fills & Improvisation”. Daarnaast kan hij putten uit een aanzienlijke ervaring als slagwerker in meerdere bands. Zo heeft hij meer dan behoorlijke albums afgeleverd met progmetalbands als Delphian, Sun Caged en Subsignal, waarvan de recensies in onze rijke Progwereld bibliotheek te vinden zijn. Momenteel is hij het meest succesvol met de powermetalband Powerwolf, waarmee hij het laatste jaar vooral op grote festivals speelt. Het grote voordeel van deze brede werkkring is dat hij beschikt over een grote groep collega’s die hem hielpen met de muzikale invulling van dit album.

Het aanbod op de cd is lekker breed en gevarieerd, daarnaast kan ik ook nergens een spoortje van zelfoverschatting bespeuren. De cd gaat bijna lieflijk van start in de openingstrack 130 Thousand Miles dat door de xylofoon wordt gedomineerd, tot het wat scherpere Break The Glass. Alle composities zijn mooi gecomponeerd, van Helden slaat nergens door in het tonen van zijn kunsten en de muziek staat volledig in dienst van de melodie. Je zou zelfs bijna zeggen dat de toetsen meer een dominerende factor zijn dan de drums op het album, en dat is op zijn minst een teken van bescheidenheid bij van Helden. Mooi is dat de plaat na een aantal circulaties echt tot leven komt en de meeste songs beginnen na een tijdje te plakken in je systeem. Zelfs het instrumentale nummer Twenty One bevalt mij op dit album en is ingetogen qua speelduur gebleven. Ook hier geen overdreven dikdoenerij!

De vocale invullingen door de gastzangers zijn meer dan prima, zo presenteert bijvoorbeeld Marco Roelofs (Heideroosjes) zichzelf uitstekend in No Sense Of Ease, en heeft ook Paul Adrian Villareal (Suncaged) een uitstekend aandeel in No More Silence. Doordat er veelvuldig gebruik is gemaakt van gastzangers krijg je een mooi breed pallet (en beeld) van wat Roel van Helden blijkbaar zelf graag beluistert en speelt, en dat is niet alleen het ruige ‘beukwerk’. Ook slaan hij en zijn medemuzikanten niet door in technisch doorgeslagen gepiel. Wat enigszins ontbreekt op dit album is een eigen identiteit, maar de vraag is of die noodzakelijk is en of dit mogelijk is met zoveel verschillende muzikanten.

Hoewel ik na de eerste circulaties van de cd niet heel overtuigd was, ben ik na een aantal sessies helemaal om. Roel van Helden kan trots zijn op dit wapenfeit en heeft met zijn debuut een uitstekend visitekaartje afgeleverd. Probeer de trailer op Youtube eens en je zal niet teleurgesteld worden.

Ruard Veltmaat