Waters, RogerConcert

In april 2011 doet Roger Waters voor de eerste keer Nederland aan met zijn The Wall tournee: het Arnhemse Gelredome is dan drie avonden stijf uitverkocht. Vlak daarna, in de daaropvolgende weken wordt de show, die dan ongeveer een jaar onderweg is, op sommige punten licht gewijzigd. De projecties krijgen iets meer inhoud en scherpte (zoals bij Mother) en na het tweede deel van Another Brick In The Wall wordt een ‘coda’ toegevoegd: The Ballad Of Jean Charles De Menezes. Het zijn gezien de totaalervaring slechts subtiele toevoegingen. Dertig jaar nadat Pink Floyd de originele Wall-show in Londen voor het laatst heeft uitgevoerd, krijgt Waters het eindelijk voor elkaar: een perfecte stadionervaring creëren waarbij iedereen, waar hij/zij ook zit of staat, het goed kan zien.

The Wall strijkt begin september neer voor een show in de Amsterdam ArenA, tegen het einde van deze Europese 2013-tournee. Als die al in de loop van 2012 in rap tempo uitverkoopt, wordt afgelopen lente besloten de opening van de tour niet op 20 juli in Werchter te laten plaatsvinden, maar twee dagen eerder in het Arnhemse Gelredome. Met de drie shows van twee jaar geleden is dat bekend terrein voor de Waters-entourage. Hetzelfde stadion, thuisbasis van voetbal club Vitesse, wordt in de dagen voorafgaand aan donderdag 18 juli goed gebruikt voor repetities.

Na een kleine week van repetities krijgt het publiek op een warme donderdagavond een solide show te zien, waarin in vergelijking met twee jaar geleden niet veel is veranderd. De ad hoc toevoeging van deze show in Arnhem en de volle ArenA in september heeft tot gevolg dat het niet druk is in het Gelredome. Sterker nog, van de bijna 35000 beschikbare kaarten zijn er nog geen 5500 verkocht. Het resultaat is een haast intieme Wall-show, waarin het publiek geen last hoeft te hebben van lange wachtrijen, verdrukking of weinig ruimte op de vloer en dronken concertgangers.

De sfeer blijft misschien wat tam, maar duidelijk is wel dat vanavond de echte fans voor Waters zijn gekomen. Ruim twee uur lang word je als kijker ondergedompeld in spektakel en visuele hoogstandjes van de bovenste plank. De basis is nog altijd de grotendeels reeds opgebouwde muur, die voor een scala aan spectaculaire en indrukwekkende projecties wordt gebruikt. De eigenlijke muur wordt gedurende de eerste helft opgebouwd, met de band al spelend daar achter. Regelmatig zit je met open mond te kijken naar wat Waters visueel allemaal voorschotelt.

Kinderkoor Toontje Hoger uit Hengelo heeft dit jaar in Arnhem de eer om ‘mee te zingen’ in Another Brick In The Wall, Part 2, want er wordt tijdens hun dans geplaybackt. Samen met de bekende enorme teacher-pop is dit nummer tot een van de meest indrukwekkende van de showuitgegroeid. Mother brengt Waters als duet met zichzelf. Op de muur werden beelden geprojecteerd van een Wall-show uit 1980 en Waters zingt daarbij de tweede stem. Dit klinkt geweldig mooi. De uit Los Angeles afkomstige Zanger Robbie Wyckoff neemt, samen met gitarist/toetsenist en door de wol geverfde Pink Floyd-sessiemuzikant Jon Carin, de Gilmour zangpartijen voor zijn rekening. In het koor vinden we drie leden van zangroep Venice, aangevuld met Jon Joyce, die samen met de immer populaire Snowy White de enige meewerkende musici aan deze tournee zijn die er in 1980 en 1981 ook bij waren.

Het nadeel van een show als deze is dat er weinig interactie met het publiek is. Een deel van de show is de band ook helemaal niet te zien. Hierdoor blijft er (letterlijk) afstand tussen de band en het publiek. Wellicht dat een uitverkocht stadion voor meer dynamiek zorgt, maar hier blijft het erg sfeerloos. En dan natuurlijk de zang van Waters: er is al veel over gezegd en geschreven. Net als bij zijn voorgaande tournees is een groot deel duidelijk hoorbaar vooraf opgenomen (en dus prima geplaybackt), zoals Don’t Leave Me Now and The Happiest Days Of Our Lives. Maar als Waters live zingt, zoals in Waiting For The Worms en Nobody Home, dan doet hij dat prima.

Het publiek laat pas echt van zich horen tijdens Comfortably Numb. Enig nadeel is dat gitarist David Kilminster, spelend bovenop de muur, door het hele oostelijke deel van het stadion niet te zien is, omdat er zaken voor hangen. Sowieso valt op dat er aan de linkerkant van de muur veel meer gebeurt dan in het rechterdeel. Dat had best beter verdeeld mogen worden. Met het vliegende varken door de lucht blijkt ook deze tournee weer dat het beukende Run Like Hell de spreekwoordelijke achilleshiel is: het loopt muzikaal allemaal niet zo lekker en even dreigt de muziek volledig ondergeschikt aan het beeld te zijn.

Op zijn website heeft Waters bij de start van de Wall-tournee in 2010 opgeroepen om foto’s van geliefden in te sturen die in een oorlogssituatie zijn overleden. Deze worden in de pauze op de muur geprojecteerd en dat gaf een indrukwekkend beeld. In het laatste deel van de show zijn de projecties het meest indrukwekkend en staat ook het volume van de show op zijn hoogtepunt. Tijdens de gitaarsolo van Comfortably Numb zoekt Waters naar een ‘zwakke plek’ in de muur. Als hij die vindt en erop slaat, breekt de muur visueel open in een prachtige kleurexplosie. Geweldig!

Als totaalshow is The Wall toch vooral het (politieke en militaire) statement van Waters. Hij bekritiseert de macht van de politie en politiek in het algemeen. Een groot verschil met de oorspronkelijke Wall-shows, die zich veel meer concentreren op de relatie en interactie tussen band en publiek. Maar het markeert de gelaagdheid van de show: The Wall is, juist vanwege diverse elementen in het verhaal en het concept, nog immer wereldwijd actueel. Als aan het einde de muur valt en de musici gezamenlijk Outside The Wall spelen (met Waters op trompet), staat het publiek ademloos toe te kijken. Met het happy end, de bijbehorende gedachte en het relatief handjevol mensen loopt het stadion vanavond op ontspannen manier leeg. Terug naar buiten, de echte wereld weer in.

Wouter Bessels m.m.v. Maarten Goossensen
Foto’s: Wouter Bessels