RohmerAlbum

Rohmer kan je meer een band noemen dan een solo project van Fabio Zuffanti. Alle bandleden hebben aan de muziek meegeschreven. De muzikanten zijn geen onbekenden. Toetsenist Agostino Macor speelt bij La Maschera di Cera, Boris Valle bespeelt dezelfde instrumenten bij Finisterre en ook drummer Mau di Tollo zit bij La Maschera di Cera achter de kit. Dat dit veelzijdige mannen zijn blijkt wel weer. Rohmer is bijna niet te vergelijken met de muziek van genoemde bands.

Symfonisch, jazzy, ambient, experimenteel. Dat zijn de steekwoorden die bij mij opkomen na het beluisteren van dit album. Er zit vooral veel variatie in, elk nummer heeft zijn eigen stijl en karakter. Dat zorgt ervoor dat het een boeiende belevenis blijft. Openingsnummer Angolo 1 is het meest symfonisch met mooi toetsenspel en een heerlijke gitaarsolo. Dit nummer had zo op een Finisterre of Hostsonaten album kunnen staan. Een uitstekende opener.

Ecran Magique bestaat uit een doorlopend toetsenthema waar viola spel doorheen gevlochten zit en de stem van Andrea Celeste er voor zorgt dat het geheel als een warm bad aanvoelt. Dit is echt muziek waar je ontspannen voor moet gaan zitten. Lhz opent ook weer met rustig pianospel en langzaam aanzwellende toetsen. De eerste helft van het nummer kabbelt zo een beetje voort. Dan mengt loom saxofoonspel zich in het nummer en krijgt het een jazzy randje. Spastische saxloopjes en korte piano-akkoorden geven het nummer een experimenteel gezicht. Hier moet je echt van houden. De ene keer kan het mij storen en skip ik door, maar de andere keer merk ik weer dat ik er helemaal in opga. Het heeft kennelijk ook met je stemming te maken. Ook het lange afsluitende stuk Elimini-enne zit in dezelfde hoek. Het is allemaal heel knap gedaan, maar 22 minuten vind ik echt te lang. Ik ga dan echt een rode draad en melodie missen.

V. (Moda Reale) is het enige nummer waarin gezongen wordt. De stem van Claudio Castellini (niet te verwarren met de bekende striptekenaar) is warm en past goed bij de ingetogen sfeer dat het nummer uitademt. Ik vind het nummer wat uit de toon vallen omdat er Engels wordt gezongen. Italiaanse zang had hier beter gepast.

Bijzonder sfeervol is het nummer Wittgenstein Mon Amour 2. Het draait om een telefoongesprek dat in het Frans wordt gevoerd. De stem van de dame is prachtig, daar moet een mooie vrouw achter zitten. Ik versta er niets van, maar wat klinkt het mooi. De trompetsolo die het nummer afsluit, past er perfect bij en geeft het nummer een flinke meerwaarde.

Rohmer is een mooi album geworden. Met name de sfeer die het weet op te roepen is erg mooi. De combinatie van ambient, experimenteel en symfo pakt goed uit. Het is geen album dat je voor elke gelegenheid uit de kast kan trekken. Je moet er voor in de stemming zijn. Het is een beetje als de bol van elastiekjes die op de achterzijde van het boekje staat. Mooi, artistiek en niet zomaar te ontrafelen.

Maarten Goossensen