Bühlmann, RolandAlbum

De naam Roland Bühlmann zal hoogstwaarschijnlijk niemand iets zeggen. Dat is niet verwonderlijk, hij is een Zwitser die kennelijk muziek maakt die we mogelijk tot de prog kunnen rekenen, anders zou deze recensie niet zijn geschreven, maar hij liet nog niet eerder van zich spreken. Dit Alpenland is toch al niet dicht bezaaid met bekende groepen en muzikanten uit dit genre, wie noemt er vijf?! Ik ben benieuwd welke kaas deze Zwitser tussen de gaten stopt, in muzikale zin dan.

Roland Bühlmann heeft jarenlang in de anonimiteit opgetreden en muziek opgenomen met anderen, met wie en wat weet ik niet, en vond het nu tijd worden om iets helemaal voor zichzelf op te nemen. In zijn studio aan huis vertrouwde hij een zevental instrumentale werken toe aan het ronde schijfje, waarbij hij zich bedient van verschillende gitaren, strings en het geheel verrijkt met geluidseffecten. Als enige ondersteuning noemt hij loopmaster.com, die drums en percussie als samples verzorgt. Bühlmann is in de eerste plaats een gitarist en we krijgen dan ook 100% gitaarmuziek voorgeschoteld.

Zijn solodebuut kreeg als titel “Ainea” mee en we kunnen hierop de nodige muziekstijlen onderscheiden, van progrock tot jazz, psychedelica en new age. Op internet maakte iemand de vergelijking met Josquin des Prez, een voorname Belgische componist uit de Renaissance. Kenmerkend voor diens muziek waren een grote doorzichtigheid en hechte structuur. Dat is best een aardige typering van Roland’s werk.

Hij opent het bal in Breakthrough lekker rockend, waarna al snel de eerste hoge ijle klanken van zijn gitaar al doorkomen. Naast de gememoreerd jazzaccenten klinkt zo nu en dan ook een bluestintje door. Doorlopend laat hij thema’s terugkeren en ziet kans zijn gitaren in de tussen de zes en elf minuten die de nummers duren steeds een verhaal te laten vertellen. Ham’nagen brengt ons in wat rustiger vaarwater, kabbelend akoestisch en rustig elektrisch daar overheen solerend. Zijn soms ragfijne spel lijkt wel van glas te zijn gemaakt, zo breekbaar klinkt het, zeker in het titelnummer, waar hij heerlijk relaxed de solo’s uit mouw schudt. Geluidseffecten in Unexpressed doen ons voor even deze aarde verlaten, psychedelisch met new age trekjes. In Meldilorn doet hij dit nog eens dunnetjes over, waarbij de gitaarpartijen over elkaar tuimelen en de mandoline voor een extra accentje zorgt. Aan het eind lijkt hij zijn leven nog eens te overpeinzen en hij neemt daar in Contemplation ruim de tijd voor. De inmiddels bekende ongrijpbare sfeer keert terug, met veel akoestische klanken dit keer. Als je hierbij niet tot rust komt”.

Roland Bühlmann is een goede en veelzijdige gitarist die in staat is met betrekkelijk weinig middelen een intrigerende sfeer op te bouwen. Is een beetje buitenaardse gitaarmuziek jouw plakje Emmentaler? Neem dan vooral van “Aineo” een goede hap.

Fred Nieuwesteeg