De Zwitserse multi-instrumentalist Roland Bühlmann is een bijzondere muzikant. In de begeleidende biografie vertelt hij dat hij een autist is. Bühlmann heeft het syndroom van Asperger…
In eerste instantie dacht ik: waarom benoemt hij dat zo expliciet? Maar na het beluisteren van “Emnalóc” begrijp ik dat wel. Bühlmann heeft met zijn vijfde plaat een muzikale reis gemaakt. ‘Een reis met mijn bijzondere, schilderachtige en autistische waarneming. Muziek drukt dingen uit die woorden nooit uitdrukken’, zoals Bühlmann dat zelf omschrijft.
De Zwitser maakt een soort van progressieve fusion met invloeden van bijvoorbeeld iemand als Mike Oldfield. Het bijzondere is dat Bühlmann verzot is op taal en voor zijn nummers graag titels bedenkt in niet bestaande talen. Met “Emnalóc” brengt de Zwitser alweer zijn vijfde cd uit. Ook voor dit album wordt hij ondersteund door een aardig gastenlijstje, waaronder drummer Terl Bryant (ooit lid van Iona) en violist David Cross (bekend van King Crimson).
Bühlmann vraagt veel van de luisteraar. Althans zo heb ik zijn muzikale reis ervaren. “Emnalóc” bestaat uit acht vaak lange instrumentale stukken. Sevamção is met zijn bijna zes minuten aan de wat kortere kant, het titelstuk klokt ruim het dubbele. De meeste nummers zitten zo rond de zeven en negen minuten. Het aparte is dat er tegelijkertijd veel en weinig in de nummers gebeurt.
De cd begint met het indringende geluid van de carnyx. Dit is een koperen blaasinstrument in de vorm van een lange trompet. De Kelten en de Daciërs bespeelden dit instrument. Dit om te illustreren dat “Emnalóc” allesbehalve een alledaagse plaat is. Wat opvalt aan de muziek is dat Bühlmann in elk geval een begenadigd gitarist is.
Het nummer Sevamção valt op door zijn Bassa-nova en Latin invloeden. Rithnál is een vrij stevig nummer, met name ook door de rockende, soms overstuurde, gitaar. Verder bevatten zijn nummers veel soundscapes vol met bevreemdende geluiden. Het rustige, haast bezwerende titel- en slotnummer doet daar nog een schepje bovenop.
De muziek van Bühlmann is behoorlijk ontoegankelijk, al is dat op de één of andere manier ook niet altijd zo. Door deze tegenstrijdigheden vraagt het veel van de luisteraar (tenminste van mij). Ik denk dat het komt omdat ik de muziek in mijn hoofd niet recht kan breien. Het is vooral Bühlmanns eigen reis en dat is natuurlijk helemaal goed. Maar ik maak het niet echt mee. Als progressieve rock een niche is, is de muziek van Bühlmann een niche in een niche. Dit is aan mij niet besteed.