RootAlbum

Volgens mij is het schrijven van een goede popsong moeilijker dan het componeren van een symfonisch epos. En volgens mij is het schrijven van een goede ballad nóg moeilijker. Binnen de prog kennen we veel artiesten en groepen die de kunst van het maken van symfonische pop goed verstaan, maar er is ook een hele hoop bagger.

Ik heb goed nieuws! David Kendall, oftewel Root, is één van de betere op dit gebied. Niet alleen verstaat hij de kunst de meest wonderschone melodieën tevoorschijn te toveren, de instrumentatie is ook smaakvol, de solo’s zijn geweldig, en – niet onbelangrijk – de ballads zijn van zeldzaam schone klasse. Daarbij komt dat hij een prettige stem bezit en een uitstekende beheersing kent op zowel gitaar als toetsen. “Illumination” is een huiskamerproject van formaat, want alles – tot zelfs het boekje toe – komt uit handen van deze meester.David Kendall is een Engelsman uit Leicester, die blijkbaar al een aantal jaar zijn eigen beheer producties aan de man probeert te brengen. Ik ken zijn voorgaande werken (nog) niet, maar oordelende op dit nieuwe werkje, verdient de beste man elke aandacht die hij maar krijgen kan. Ondanks dat hij geboren en getogen is in Engeland, klinkt Root feitelijk meer Amerikaans dan Engels. Niet zelden moest ik aan Journey denken, en dat is een compliment van formaat, want als er één groep is die de kunst van ballads en (symfonische) popsongs maken verstaat, zijn zij het wel. Ik moest ook licht denken aan de stroming van christelijke groepen, die onder de CPR-noemer een compilatie uitbracht. Doch ik weet niet of Kendall een christen is, maar de stijl is een beetje in die hoek te plaatsen.

Dat betekent ook dat de melodieën en refreinen van dien aard zijn, dat je bij een tweede beluistering denkt: “waar ken ik dat van?”, hetgeen een frustrerende aangelegenheid kan zijn als recensent. De ongelooflijk mooie refreinen van Anything, of nog beter, Healing In Me, blijven als zoete snoepjes in je gehemelte plakken. Healing In Me is sowieso een hoogtepunt, waar het refrein pesterig niet wordt uitgewerkt, tot ineens dan toch de verlossing volgt (“heal me nowww…”). En dan – om ons te verwennen – krijgen we bovendien ook nog een toetsensolo die zijn weerga niet kent. Om van te smullen!

Ben je net bijgekomen van deze prachtballad, krijg je het breekbare Sometimes voor je kiezen. Een liedje zo gevoelig, dat een emotioneel persoon er spontaan van in huilen zou uitbarsten (heeft iemand een zakdoekje?). Als ik een dergelijk intiem nummer hoor, denk ik vaak dat ik de mooiste ballad gevonden heb. Maar even later krijgen we met The Most nog zo’n prachtig verhaal en in dit nummer valt het knappe baswerk van Kendall aangenaam op. Zoals in elk nummer is de instrumentatie geheel gericht op het melodieverloop. Toch is de bijna-stilte, aan het einde van het nummer, heel indrukwekkend en gecombineerd met piano worden we andermaal verwend met een eerst akoestische en dan elektrische gitaarsolo. Volgens het boekje, maar oh-oh zo mooi!

Een ander hoogtepunt is het lange No Mercy, dat andermaal gezegend is met een mooie melodie, maar zijn lengte verdient in een filmmuziekachtig intermezzo, waarin gitaar en piano strijden om de aandacht. Met slechts een spaarzaam aantal tempowisselingen wordt op die manier een spookachtig sfeertje geweven. Tenslotte laat Kendall in Younger horen dat hij een prachtige ballad ook kan brengen met wat meer pit, zonder de intieme sfeer daarmee te verstoren. Afsluiter Boy Genius is een vlotte popsong van hoge kwaliteit en valt te vergelijken met het niemendalletje Anymore of de sterk rockende opener Wishing Man.

Zoals ik heb opgemerkt doet Kendall alles zelf. Zo ook de verkoop. Op zijn site doet hij al zijn cd’s voor belachelijke prijzen in de aanbieding. Slimme man en talentvol ook. Voor 52 euro ben je compleet Root-minded. Gezien “Illumination” verdient Root elke vorm van promotie.

Markwin Meeuws